~KATİLİN AŞKI~

🖤22.BÖLÜM💔

Herkese selamm!!!

Bu defa çok uzun zaman geçmeden paylaşıyorum bölümü fkdjshshshs.

Bu bölüm kafalar yine karışık olabilir😁

Hepinize iyi okumalar💜

Oy ve yorum yaparak emeğimin karşılığını verirseniz çoook mutlu olurum...

~Korkularım- Sura İskenderli~

Üzerimdeki beyaz elbiseden çıkmaya başlamış karnımı ellerimle sarıp bahçede Ece ile oynayan Bora'ya bakıyordum;çocuklarımın babası olan adama bakıyordum.

"Ece kızım hadi gel yemeğin soğuyor," diye onlara seslendim. Bora Ece'yi omuzlarının üzerinden indirdiğinde Ece koşarak yanıma geldi.

Masaya oturmadan önce elini karnımın üzerine koydu oflayarak yüzüme baktı "niye atmıyor kardeşim anne ya," dedi sitemle. Kıkırdadım.

Elimi yanağına koyup "belki ablasıyla babası, annesiyle ilgilenmediği için atmıyordur," dedim yan yan Bora'ya bakarak.

Bora yüzünde geniş gülümsemesiyle yan tarafıma geçip dizlerinin üzerine çökerek Ece'ye baktı. "O zaman anneyle ilgilenelim dimi kızım?" Dedi Ece'ye sorarcasına.

Ece başını sallayıp babasına göz kırptığı an beni gıdıklamaya başladılar "ya hayır ama ya," dedim kahkahalarımın arasından. "Tamam yapmayın ya ç-çok ilgilendiniz."

Ece'nin parmakları karnımı gıdıklamaya devam ederken Bora yerinden doğrularak gıdıklamayı bıraktı ve yanağımdan öptü.

O an karnımda bir his hissettim bebeğim tekme attı. "Attı," dedi Ece sevinçle "kardeşim tekme attı."  Kulağını karnıma koyup bir defa daha sevinçle "ayy!" Diye bağırdı.

Bora'da heyecanla elini karnıma koyup yüzünü bana çevirdiğinde bende ona çevirdim yüzümü. Gülüyordu, önceden az şekilde gülümseyen adam şimdi yüzünde gülümsemesi silinmiyordu.

Bora alnımdan öpüp "teşekkür ederim," diye fısıldadı sonra karnıma doğru eğilip "teşekkür ederim oğlum," dedi.

Gözlerim dolu şekilde gülümsedim ne güzel yakışıyordu ona 'oğlum ve kızım' demek.

Hava birden kararmaya başladığında başımı kaldırıp gökyüzüne baktım siyah bulutlar gökyüzündeki beyaz bulutları kapatıyordu.

Ayağa kalkıp "hadi içeri yağmur yağacak," diye mırıldandım Ece Bora'nın elini tutup ev yönüne yürümek yerine denize doğru yaptığımız merdivenlerden aşağı iniyorlardı.
"Eve demiştim denize değil."

Bora Ece'yi kucağına alıp bana baktı "o evde bizim üçümüze yer yok o ev bizim beyaz hayallerimiz olamaz karnında bir bebeğimiz olamaz." Dedi Bora karnımı işaret ederek.

Başımı karnıma çevirdiğimde karnımın indiğini beyaz elbisemin kan olduğunu gördüm. Gözlerimde hazır olan yaşlarım akarken "hayır," dedim kendi kendime sonra Bora'ya baktım. Ama ne Bora ne Ece ikiside yoktu.

"Bora, Ece!" Diye bağırdım ve merdivenlere doğru koştum ama ayaklarıma kanlarım dolandı kıpkırmızı kanım oğlumun yok oluşu hayallerimin yok oluşuydu.

"Oğlum," diye fısıldadım ağlayarak "kızım," dedim ardından ve büyük bir sarsılmayla olduğum yer yıkılmaya başladı.

Gözlerimi korkuyla açarken Bora'nın korkmuş yüz ifadesiyle karşılaştım kim bilir kaç gecedir bu ifadeyle bakıyordu yüzüme. Bora'nın boynuna kollarımı dolarken hıçkırarak ağlıyordum. Hayalimi kaybetmiştim ama onu kaybedemezdim.