Herkesin girmeye korktuğu sokağa girmesiyle başlar her şey. Güneş girdiği sokakta bir katille karşı karşıya kalırken ondan bir şekilde kaçar taki o geceki felaketler bitmek bilmez evinde yangının çıkmasıyla hayatı komple değişir.
Kendini bilmediği b...
Selam minik kalplerim<3 Sizi yeni bölümle baş başa bırakıyorum oy ve yorum yaparsanız beni çok mutlu ederseniz iyi okumalar^^ Yukarıdaki müziği açmayı unutmayın...
Ben artık Güneş PARLAK'tım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalbim atmıyor gibiydi durmuştu sanki ben sanırım gerçekten ölmüştüm dayanamamıştı minik kalbim 19 yıldır atan bu kalp,babasının "kızım!"demesine dayanamamıştı.
Kalbimdeki burukluk hissi beni esir alırken eve ne zaman geldiğimizi bile farkında değildim o kadar düşüncelerimde boğulmuştum ki kendimde değildim.
Mavi gözlü katilin bana işaret etmesiyle arabadan indim kendisi dik duruşuyla önden yürürken peşine takıldım. O önde ben arkada bir şekilde yürüyerek en üst kata çatı katına çıktık.
Evin en üst katı kocaman bir çalışma odasıydı her şey siyahtı, ben etrafı incelerken Bora boydan boya olan camın yanına geçti derin bir nefes aldı birkaç dakika hiç konuşmadı o sustu ben sustum o nefes aldı ben nefes alışını izledim.
O birkaç dakikanın sonunda ceketini çıkardı rastgele bir yere fırlattı,gömleğinin kol düğmelerini çözüp dirseğine kadar kıvırdı "onu izlemem gerçekten normal miydi?"
Ellerini pantolonunun cebine koyarak bana döndü uzunca gözlerime baktı bende onun gözlerine baktım bu defa ben derin bir nefes aldım ve bu sessizliği bozdum.
"Bir şey demeyecek misin artık böyle bakıp duracak mısın?"Bana yarım bir şekilde gülüp konuştu. "Ne dememi istiyorsun?" Dediğinde gözlerimi devirdim gerçekten sinir bozucuydu. "Madem öyle sana sorduğum her sorunun cevabını vermeni istiyorum bunu yapabilirsin dimi BORA KARACA!?"Son iki kelimemi bastırarak söylemiştim çünkü onun bu hali beni sinirlendirmişti. "Peki cevaplayacağım Güneş." Duraksadım soracağım her soruyu unuttum resmen, o kadar sakin bir şekilde "Güneş"demiştiki bir an içimden "ne güzel ismim varmış benim"diye geçirdim ismim ilk defa huzurla söylenmişti hemde hiç beklemediğim birinden mavi gözlü katilden.
Benim durumumu farketmiş olacakki tekrar güldü ben ise kendime gelmeye çalışarak başımı salladım ve sorularımı sordum.
"Şimdi ne olacak beni herkes öldü biliyor sadece sen ve bu evdeki çalışan yaşadığımı biliyor ha bide Ece."dediğimde sanki Ece'nin ismini söylediğim an yüzünde garip bir sıcaklık oluşmuştu belli belirsiz gülümsemişti hemde yanağındaki gamzesi yüzüne yayılarak gülümsemişti tabi bu gülümseyiş birkaç saniye içinde son buldu.
"Şimdi ne olacak,seni bir süre ailen öldü bilmek zorunda çünkü bana lazımsın şimdi seninle bir anlaşma yapacağız."dedi ve kaşlarım çatılarak yanına yaklaşıp sorumu sordum. "Ne anlaşması?"
Tam 12 saniye yüzüme baktı normalde asla hesap şeylerinde işim olmazdı ama o bana bakarken ne kadar süre baktığını saymak istedim "ne aptal bir şeydim ben ya"diye geçirirken içimden o dudaklarını araladı ve tekrar konuştu.
