~KATİLİN AŞKI~

🖤35.BÖLÜM💔

Herkese uzun aradan selamlarrr canlarrr

Bölüm atamıyorum çünkü bir türlü tamamlayamamıştım kusura bakmayın🙃

Kitabı yarılamışız '35.Bölüm' ile birlikte kitabın ortasına gelmiş olduk...

Şu ana kadar beni destekleyen hepinize teşekkür ederim 🙏

Sizden bir ricam var oy ve yorumlarınızı çoğaltırsanız cidden çok sevinirim çünkü emeğimin karşılığını almak istiyorum

15k oluşumuza gelsin bölümm

Hepinize iyi okumalar 💘

Simsiyah lenslerim onun mavi gözlerini görmesiyle parıldamaya başlamıştı adeta. Ne kadar olmuştu gözlerimin parıltısı gideli bilmiyordum ama gözlerim parıldıyordu hissediyordum.

Çünkü bana aşık olduğunu itiraf eden adam bana gelmişti gözlerimin en derinine bakıyordu ben ona nasıl bakıyorsam oda öyle bakıyordu.

Dudaklarım aralandı gözlerimi gözlerinden çekmeden "Bora," diye fısıldadım. Adını anmamak için her şeyi yaptığım adamın adını andım.

Dudaklarında oluşan tebessüm içimi yaktı. Bir tebessümü bile beni yakarken nasıl olurda böyle olmuştum? Nasıl olmuştu da böyle olmuştu?

Neden ikimize kader böyle bir oyun oynuyordu da o,benden intikam almak istemişti? Niye ben bir adama inanıp ondan ailemin intikamınını almak istemiştim?

Neden biz bu raddeye gelmiştik?

Elleri belimi bulurken beni kendine çekip sarıldı karanlık ormanın içinde. Saçlarımı okşuyordu bir eli, Ece için kestirmediğim saçlarımı okşuyordu.

Ellerimi onun sırtına koyarken traş losyonu kokusunu içime çektim. Koku acıydı yakıcıydı ama huzurdu tıpkı Bora gibi, tıpkı sevdiğim adam gibi.

Boynuma dudaklarını değdirdiğinde gözlerimi kapattım dudakları tenimi yakıyordu,kokusu içimi yakıyordu, kendisi başlı başına ruhumu yakıyordu.

Razıydım yakmasına.

Çok önceden bir intikam için onun yüzünden yanmıştım. Şimdi ise aşkı için yanmaya razıydım.

Aşk gerçekten çok lanet bir duyguydu. Lanet ve bir o kadar büyüleyici.

                                  🖤♾💔

Elim elindeydi bırakmak istemezcesine tutarak yanında götürüyordu beni.

Ana yola çıktığımızda bizi bekleyen siyah araba karşıladı Bora arkamızdan gelen kendi üç adamına bakıp gitmeleri için hareket yaptı.

Adamlar emin adımlarla tekrardan ormanın içine doğru ilerlediklerinde kaşlarımı çattım niye ormana dönüyorlardı. "Niye ormana dönüyorlar?"

Sesimle bakışlarını bana çevirdi "dönmüyorlar biz buradan uzaklaşana kadar diğer adamlarla pusuya yatacaklar," dedi. Başımı salladım.

Arabanın kapısı açıldı içinden iki kişi çıktı. Tek bir tane sokak lambasının ışığı altında o iki kişiye baktım, Sinan ve Selim'e.

Sinan...

Yanlış yolda olduğumu söyleyen kişiydi.

Selim...

Beni bugün savunup yardım eden kişiydi.

Korna sesi duydum bir arabanın beyaz renkteki farı üzerimize doğru düştü. Başımı ağır ağır çevirdiğimde ışık gözlerimi acıtıyordu.