"မားကိုလြမ္းေနတာ"
"ဒါနဲ႔မ်ား ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္မဆက္ဘူးေနာ္"
"မားကလဲ ဒီမွာသားဖုန္းမွလိုင္းမမိတာ"
"အိမ္ဖုန္းနဲ႔ဆက္လို႔ရေနတာပဲ"
"အိမ္ဖုန္းက..
ဖြားဖြားအလုပ္ကိစၥေျပာဖို႔လိုတယ္ေလ"
"ကဲေတာ္ပါၿပီ..ဆင္ေျခဆင္လက္ႀကီးပဲ"
"သားအမွန္ေျပာတာကို"
မျမင္ရတဲ့တစ္ဖက္ျခမ္းကေန
မားမ်က္ေစာင္းတစ္ရြယ္ရြယ္ျဖစ္ေနမွာ
သူသိတယ္။
တစ္ကယ္ဆိုသူလဲဆက္ခ်င္တာေပါ့။
ဒီေနရာမွာ လိုင္းတိုင္နဲ႔ခ်ိတ္ထားတဲ့
အိမ္ဖုန္းေတြကလြဲၿပီးဘယ္simမွ
လိုင္းမမိတာေလ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။
"အိမ္မကပ္ပဲေလ်ွာက္သြားေနတယ္မလား
ေန႔လည္ကလဲအိမ္မွာမ႐ွိဘူး
ေျပာ..အခုမွျပန္ေရာက္တာလား"
"ေလ်ွာက္မသြားပါဘူး..ဒီေန႔တစ္ရက္ပဲ
အိမ္မွာေနရတာပ်င္းလို႔ ဟိုနားဒီနား သြားတာ"
ဖုန္းေျပာေနရင္းအိုင္ရင္းဘက္လွည့္ၾကည့္မိ
ေသးတယ္။
သူတစ္ကယ္ပဲလိမ္ညာရတာေက်ာမလံုပါ။
"တစ္ေယာက္တည္း
ေလ်ွာက္ေလ်ွာက္မသြားနဲ႔အားက်န္႔ရယ္..
တစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
မားအသံက႐ုတ္ခ်ည္းႏူးညံံ႔သြားတယ္။
မားသူ႔ကိုၾကာၾကာမဆူႏိုင္တာသူသိသားပဲ။
တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ဆည္းလည္းေလးေ႐ွာင္းက်န္႔ကို
မားမွမဟုတ္ဘူး၊ဘယ္သူမွေလသံက်ယ္က်ယ္
မေျပာတတ္ၾက။
"မျဖစ္ပါဘူးမားရဲ႕..သားသက္သာေနၿပီ
ေမာလဲမေမာေတာ့ဘူး"
"အင္း..ေတာ္ေသးတာေပါ့ သားပါးေရာ၊
သားက်ယ္က်ဲေရာအရမ္းစိတ္ပူေနၾကတာ
လိုက္သြားမယ္တစ္ကဲကဲပဲလုပ္ေနတယ္
အလုပ္ေတြဒီေလာက္ပံုေနတဲ့ဟာကို"
ေတြ႔လား။
အားလံုးကသူ႔ကိုသည္းသည္းလႈပ္ပါဆို။
"အခုပါးနဲ႔က်ဲေရာ"
"႐ွယ္ယာ႐ွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး
မဂၤလာေဆာင္လို႔သြားၾကတယ္"
အမွန္ဆိုဒီလိုပဲြမ်ိဳး မားတက္သင့္ေပမဲ့
မားကလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြၾကားသြားရတာ
မႀကိဳက္ဘူး။ မျဖစ္မေနမွသာတက္တာ။
အခုက်ဲကပါးနဲ႔အလုပ္ဝင္လုပ္ေနၿပီဆိုေတာ့
ေတာ္ရံုုပဲြဆိုက်ဲကိုပဲလႊတ္ေတာ့တယ္။
