ေနဝင္ခ်ိန္ဟာ ျမန္လြန္းတယ္။
စကားေတြေျပာလို႔မဝခင္၊
မ်က္ႏွာေလးကိုေငးလို႔မဝခင္..
အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းေတြၾကားကို
ပုဇြန္ဆီေရာင္ေနလံုးႀကီးက
တစ္ရိပ္ရိပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႔ဟန္ျပင္ေနၿပီ။
ေအးစက္ေနတဲ့လက္ဖ်ားေတြ၊တုန္ရီေနတဲ့
ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ။ ေကာင္ကေလးဟာ
မ်က္ခမ္းစပ္ေလးေတြရဲတဲ့အထိ
ခ်စ္ရသူရင္ခြင္ထဲမွာ ႐ိႈက္ငိုေနေလတယ္။
ဆံသားႏုႏုေတြၾကားယွက္ငင္ေနတဲ့
တစ္ဖက္လူရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြသည္လဲ
ခါတိုင္းနဲ႔မတူ ေလးပင္လ်ွက္။
႐ိႈက္သံတစ္စဟာ ႏွလံုးသားကိုတည့္တည့္
ထိုးဝင္တဲ့ဆူးႏွယ္ တစ္စစ္စစ္စူးပါတယ္။
ဆံုဆည္းျခင္းရဲ႕တစ္ဖက္မွာခဲြခြာျခင္း႐ွိသလို
ခဲြခြာျခင္းရဲ႕အဆံုးမွာလဲ ေသခ်ာေပါက္ေတာ့
ျပန္ဆံုၾကမွာမို႔..
"ပင္ပန္းေနၿပီေလကြာ..တိတ္ေတာ့ေနာ္"
"ဝမ္..ဟင့္"
"အင္း ကိုယ္သိတယ္..ကိုယ္သိပါတယ္"
စကားေတြေျပာေနေပမဲ့ ႐ိႈက္သံသာထြက္လာၿပီး
မို႔အစ္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာသူကို
တင္းတင္းတိုးဖက္လိုက္တယ္။
"ကိုယ္ဖုန္းဆက္မယ္ ေန႔တိုင္းဆက္မွာ "
"ဒါေပမဲ့ ..လိုင္းမွ မမိတာကို"
"ၿမိဳ႕ထဲမိတယ္ေလ"
"ဝမ္ကအလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ၿမိဳ႕ထဲေန႔တိုင္းသြားေနလို႔ျဖစ္မလဲ
နီးနီးေလးမွမဟုတ္တာ "
"မင္းအတြက္ဆို မျဖစ္ႏိုင္တာဘာမွမ႐ွိဘူး"
ရိေပၚအက်ႌဟာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔စိုရႊဲေနတယ္။
ခနေလာက္ထပ္ငိုေနတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔က
"ဟင့္အင္း ဝမ္ပင္ပန္းလိမ့္မယ္
ပိတ္ရက္မွပဲဆက္ပါ.."
ေစာေစာကထက္ အဆင္ေျပလာတဲ့
အသံအေနအထားနဲ႔စိုးရိမ္တစ္ႀကီးေျပာျခင္း။
"ဒဏ္ရာေတြ မရပါနဲ႔ေနာ္ "
ရန္မျဖစ္ဖို႔မေျပာ..ဒဏ္ရာမရပါေစနဲ႔တဲ့။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ။
