ေမွာင္ပိန္းေနတဲ့မီးခိုးထုႀကီးအလယ္မွာ
ရပ္ေနရသလိုမ်ိဳးအသက္႐ွဴက်ပ္ေနတယ္။
အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာအခိုးအေငြ႔ေတြသာ
ႀကီးစိုးေနခဲ့ၿပီးသူ႔ရင္ဘတ္ကို
ခပ္ေလးေလးအရာဝတၳဳတစ္ခုလာဖိထားသလို
ခံစားေနရတာမို႔
ဒါဟာငရဲလားလို႔ထင္မွတ္မိတဲ့အထိပဲ။
တစ္ေျဖးေျဖးနဲ႔အနီေရာင္မီးေတာက္ႀကီးေတြကို
သူျမင္ရျပန္တယ္။အဲဒီေနာက္
ပူတာေရာအသက္႐ွဴက်ပ္တာေရာေပါင္းၿပီး
ေနရာမွာပဲသူကေခြလဲက်သြားခဲ့တယ္။
ဟုတ္တယ္ ဒါဟာငရဲအစစ္ပဲ။
"ေဘဘီ..သတိထား"
ဝမ္..ဝမ္လား။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္
ကိုယ္တို႔ဒီေနရာကထြက္ရေအာင္"
"ဝမ္"
"အင္း ကိုယ့္ကိုဖက္ထား"
ဝမ္ကသူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီၿပီးေနရာကထထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။
ေကာင္းလိုက္တာ။
ဝမ့္ရင္ခြင္ကတစ္ကယ္လံုျခံဳတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ေနခဲ့တာ"
"ကိုယ္ေရာက္လာၿပီမို႔လို႔ မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့"
"ဟုတ္..ဝမ့္ကိုခ်စ္တယ္"
ရင္ခြင္က်ယ္ထဲေခါင္းေဝွ႔ကာေျပာလိုက္ေတာ့
သူ႔ကိုငံု႔ၾကည့္လို႔ျပံဳးျပလာတဲ့ဝမ္။
"ကိုယ္လဲ..အာ့"
"ဝမ္"
"အား.."
"ဝမ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီထားတဲ့ဝမ့္လက္ေတြမွာ
မီးေတာက္ေတြ။
ရင္ခြင္ထဲက႐ုန္းဆင္းလိုက္ၿပီး
ဝမ့္တစ္ကိုယ္လံုးကိုအေသအခ်ာစစ္ေဆး
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နီရဲရဲမီးစေတြက
ဝမ့္အဝတ္အစားေတြမွာစဲြကပ္ေနခဲ့ၿပီ။
"ဝမ္..အရမ္းပူေနလား အဟင့္"
"ဒီက ထြက္သြားေတာ့"
မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ စိုးရိမ္တစ္ႀကီး
ခါသပ္ေပးဖို႔ျပင္တဲ့သူ႔ကို
ဝမ္ကအ႐ွိန္နဲ႔တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္
ဘယ္ကမွန္းမသိက်လာတဲ့
မီးကြင္းႀကီးတစ္ခုက ဝမ္ရပ္ေနတဲ့
ေနရာတည့္တည့္ကို
"ဟင့္အင္း ဝမ္..."
အားကုန္ေအာ္လိုက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္တည္း
ေရျမဳပ္ရာကေပၚလာတဲ့လူလိုမ်ိဳး
သူ႔ပါးစပ္ထဲကေန ျပင္းထန္တဲ့
ေလေတြ႐ွဴထုတ္ခြင့္ရသြားတာခံစားမိတယ္။
