တစ္ဖဲြဖဲြက်ေနတဲ့မိုးစက္ေလးေတြကိုေငးရင္း
ဘာရယ္မဟုတ္ဟိုေတြးဒီေတြးပါပဲ။
ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္း
အေစာႀကီးတည္းကမိုးရြာေနခဲ့တယ္။
ခပ္ဟဟဖြင့္ထားတဲ့ျပတင္းေပါက္
တံခါးအျပင္ဘက္မွာ
ေလယူရာယိမ္းေနတဲ့သစ္ခတ္သစ္ရြက္ေတြ..
တစ္စံုတစ္ေယာက္လာရပ္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့
သစ္ပင္ျဖစ္တာမို႔ ပိုၾကည့္ေကာင္းေနတာထင္ရဲ႕။
ေဟာ..လူဆိုးေကာင္အေၾကာင္းေတြးမိျပန္ၿပီ။
သူတို႔ဆံုေတြ႔ခဲ့တာဘယ္ေလာက္မွမ႐ွိေသး။
အခုဆိုရင္ မနက္ဆိုလဲမနက္၊ညဆိုလဲည
အဲဒီလူအေၾကာင္းေတြပဲသူ႔ေခါင္းထဲ
စိုးမိုးထားတာ။လူတစ္ေယာက္ဆီမွာက်႐ွံဳးတာ
လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔မဆန္းေပမဲ့
သူ႕သက္တမ္းတစ္ေလ်ွာက္တစ္ခါမွဒီလိုမျဖစ္ဖူး။
'ဆက္မတီးေတာ့ဘူးလား'
ပထမဆံုးၾကားခဲ့ရတဲ့ေအးစက္စက္အသံ။
မ်က္ခံုးစပ္မွာပလာစတာကပ္ထားၿပီး
ျမက္႐ိုးေျခာက္ကိုကိုက္ကာ
ၿပီတီတီစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြ။
ေနာက္ ..
နားလည္ရခက္တဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔
ရဲတင္းလြန္းတဲ့အျပဳအမူေတြ။
ပထမဆံုး ေတြ႔ဆံုမႈမွာတင္
တစ္ကိုယ္လံုးထူပူၿပီးထြက္ေျပးႏိုင္ေအာင္
ဝမ္လူဆိုးကေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုျပဳစားသြားခဲ့တာ။
ဝန္မခံခ်င္ေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက
သူ႔မသိစိတ္ထဲမွာ ေနရာေသးေသးေလး
ေပးထားမိလ်က္သား။
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းအထိအေတြ႔ေတြ
သူကိုယ္တိုင္ၾကည္ျဖဴခဲ့သလို
အဲဒီအခိုက္အတန္႔တိုင္းၾကည္ႏူးေနမိတာ။
ေသေသခ်ာခ်ာေတြးၾကည့္ေလ
ဟိုလူ႔အေပၚသူ႔နစ္ေမ်ာမႈအတိုင္းအတာကို
မွန္းဆမိလာေလေလပဲ။
အမ်ားႀကီး..ထင္ထားတာထက္အမ်ားႀကီး
အဲဒီလူကိုသူစဲြလန္းေနခဲ့ၿပီ။
"ေျမး.."
"ဟုတ္ဖြားဖြား"
မိုးသံေလးေတြသာၾကားေနရတဲ့ေလထုထဲမွာ
ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့
ဖြားဖြားေခၚသံေၾကာင့္လန္႔သြားရတယ္။
အနားမွာလာရပ္တဲ့ဖြားဖြားက
သူ႔ပုခံုးကိုပုတ္ရင္း
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ "
