နယ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ဘုရားေက်ာင္းက
ခါတိုင္းလိုပဲတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္႐ွိေနတယ္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာတဲ့
စာရြက္လွန္သံကပင္
ၿငိမ့္ေညာင္းသံစဥ္တစ္ခုအလား။
ေအးခ်မ္းၿပီးတစ္ကယ္ကိုႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့
အခိုက္အတန္႔ေလးပါေပ။
"ဟင္ ဝမ္"
လွစ္ခနဲေရာက္လာတဲ့
အရိပ္ေလးေၾကာင့္အလန္႔တစ္ၾကား
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔အတူ
ေဘးကေနရာလြတ္မွာဝင္ထိုင္တဲ့ဝမ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ လက္ကနာရီကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"အလုပ္လႊတ္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ၿပီပဲ"
ဝမ္ကသူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနၿပီး
နဖူးေပၚဝဲက်ေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြကို
သပ္ဖယ္ေပးရင္း
"အင္း.."
"ညေနေတာင္ေစာင္းၿပီေပါ့ မသိလိုက္ဘူး"
ပင့္တက္သြားတဲ့မ်က္ခံုးကဘာပါလိမ့္။
"ကိုယ့္ကိုလာေစာင့္ေနတယ္မွတ္တာ"
"ဟမ္.."
"မဟုတ္ဘူးေပါ့"
"အာ အဲဒါက.."
"ထားပါေတာ့"
ဝမ္စိတ္ဆိုးသြားတာလား။
အမွန္ေတာ့ ေန႔လည္ကလက္စြပ္ကိစၥလဲ
သူတို႔ဘာမွေသခ်ာမေျပာရေသးဘူး။
ဝမ္အလုပ္ဝင္ခ်ိန္ေရာက္သြားတာေရာ
မားအရိပ္အကဲကိုၾကည့္ရေသးတာေၾကာင့္ေရာ။
"တစ္ေယာက္တည္းလား
ဟိုတစ္ေခါက္လိုျဖစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲကြာ
ကိုယ္ရင္က်ိဳးေအာင္လို႔"
"ဝမ္..ဟိုမွာကေလးေတြ႐ွိတယ္ေလ"
ဝမ္ကေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔
သူ႔ကိုဆဲြဖက္ေနတာမို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
ဝတ္ျပဳခံုတန္းမွာထိုင္ၿပီးစာလုပ္ေနၾကတဲ့
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေမးပင့္ရင္း႐ုန္းရတယ္။
ဒီလူဆိုးက လုပ္လိုက္ရင္ေ႐ွ႕ေနာက္မၾကည့္ဘူး။
"သူတို႔မွၾကည့္မေနတာ"
"ဝမ္"
"က်စ္..ဒါဆိုေနာက္ဘက္လိုက္ခဲ့"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..ဝမ္ေနာ္"
