"မဟုတ္..အခုဘာလုပ္မလို႔ အာ့"
"႐ွဴး.."
ဟမ္ ။ ဘာ႐ွဴးလဲ။
ဒီလူ သူ႔လည္ပင္းကိုဘာလုပ္လိုက္တာလဲ။
စူးခနဲနာသြားၿပီးစပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔။ ခ်က္ခ်င္းပဲ
လည္တိုင္ကိုလက္နဲ႔လွမ္းကာလိုက္ၿပီး
အေပၚကအုပ္မိုးထားသူကိုလဲ
အားနဲ႔တြန္းဖယ္ရင္းဖ႐ိုဖရဲထထိုင္မိတယ္။
အငိုက္မိေနခ်ိန္မို႔လို႔လားမသိ..
တစ္ခ်က္တြန္းလိုက္ရံုနဲ႔သူလြတ္လာခဲ့ၿပီ။
ပံုပ်က္ကာေလ်ွာက်ေနတဲ့မ်က္မွန္ကို
ေနရာက်ေအာင္ပင့္တင္လိုက္ၿပီး
အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔အျပင္ထြက္ေျပးမိတယ္။
ေတာ္ေသးတယ္..တစ္ကယ္ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
နားအနားကအသက္႐ွဴသံျပင္းျပင္းေတြ
အခုထိျပန္ၾကားေယာင္ေနတုန္းပဲ။
ဘုရားေရ ..
သူ႔ရင္ဘတ္ထဲဗေလာင္ဆူေနလိုက္တာ။
ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိဘဲလက္နဲ႔ဖိထားမိတယ္။
ျပန္ဖို႔စိတ္ကူးၿပီးထြက္လာခဲ့ေပမဲ့
တစ္ကယ္တမ္းက် အိမ္ငယ္ေလးေ႐ွ႕မွာပဲ
အခုထိေျခစံုရပ္ေနမိတုန္း။
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သူအိမ္မျပန္တတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ေျခဦးေပါက္ရာေလ်ွာက္သြားလိုက္ၿပီး
ေတာထဲလမ္းေပ်ာက္ေနရင္ဒုကၡေရာက္မွာ။
အိမ္ထဲကိုမသိမသာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့
ခန္႔မွန္းရခက္တဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔
သူ႔ဆီဦးတည္လာေနသူကိုျမင္လိုက္ရတယ္။
စိတ္ဆိုးတာလား၊ေဒါသထြက္ေနတာလား
တစ္ကယ္ပဲအဲဒီမ်က္လံုးေတြကိုခန္႔မွန္းမရဘူး။
"ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ"
ေလသံကေအးစက္စက္။
ဒါက သူ႔ကိုအစိမ္းလိုက္ဝါးစားေတာ့မလို
ခံစားမိၿပီးေက်ာခ်မ္းေစတယ္။
မ်က္စိေရွ႕ကလူ အနားတိုးလာေလေလ
သူကပိုၿပီးေျခလွမ္းေရႊ႕မရေလေလ။
က်စ္..ဒါဟာဘယ္လိုနိယာမမ်ိဳးလဲ။
"အိမ္ ျပန္ေတာ့မယ္ "
"....."
"ျပန္ပို႔ေပး"
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေကြးသြားတယ္။
ရယ္တယ္ေပါ့ ။အခုဒီလူသူ႔ကိုရယ္စရာလို႔
ေတြးေနျပန္ၿပီလား။
"ေျပာၿပီးၿပီေလ ျပန္မလႊတ္ဘူးလို႔"
"ခင္ဗ်ားေနာက္မေနနဲ႔ မရယ္ရဘူး"
