(warning)
"ဝမ္ အင့္.. ေျဖးေျဖး"
မီးလိုပူျပင္းေနတဲ့ဝမ့္ေက်ာျပင္ကို
ဖက္တြယ္လို႔သူ႔မ်က္လံုးေတြစံုမွိတ္ထားမိတယ္။
အသိလြတ္ကာညည္းသံျပဳမိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားကို
ဖိကိုက္ပစ္လိုက္ေပမဲ့ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့
ခံစားခ်က္ဆန္းဆန္းက သူ႔ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းကို
အတိုင္းအဆမဲ့လာထိပါးေနခဲ့ပါတယ္။
"ဟက္"
ရင္ဘတ္ေနရာမွာေခါင္းအပ္ထားတဲ့ဝမ္က
သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လာၿပီးဟက္ခနဲရယ္တာမို႔
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး..
"ဘာရယ္ တာလဲ"
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
"......"
"ကိုယ္မင္းကိုဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး
ေျဖးေျဖးလို႔ေျပာေနၿပီ"
ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး တဲ့လား။
စိတ္ထဲကေနအႀကိမ္တစ္ရာေလာက္
ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။
သူ႔ရင္ဘတ္ကအထိမခံႏိုင္တဲ့အသီးေလးကို
နီရဲလာတဲ့အထိျပဳမူေနတာဘယ္သူလဲ။
စုပ္လိုက္၊ကိုက္လိုက္ ဖိညႇစ္လိုက္နဲ႔
ခနေလးအတြင္း အဲဒီေနရာကသိသိသာသာ
စူၿဖိဳးလာတယ္လို႔ေတာင္သူကထင္ေနၿပီ။
ဒါကို ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူးတဲ့။
ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းအႏွံ႔က်ဴးေက်ာ္ကာ
ပြတ္သပ္ယွက္ေျပးေနတဲ့လက္ဖ်ားေတြအျပင္
သူ႔ေျခေထာက္ေတြလႈပ္မရေအာင္
ဖိမိုးကာခ်ဳပ္ထားတာမ်ား သန္မာလြန္းစြာ။
ဝမ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းဖို႔ျကိုးစားလာတိုင္း
အဝတ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ရင္ဘတ္ႏွစ္ခုပူေလာင္စြာ
ထိကပ္မိတဲ့အခါ ဓာတ္လိုက္သလိုမ်ိဳး
အေသြးအသားကိုတုန္ယင္တြန္႔ဆုတ္ေစၿပီး
အသိဉာဏ္ေတြေဝဝါးထံုထိုင္းေစေလတယ္။
ဒီအခိုက္အတန္႔ေတြမွာ
သူ႔စဥ္းစားႏိုင္စြမ္းေတြ တိမ္လိုအေငြ႔ပ်ံကုန္ကာ
ဝမ့္ေက်ာျပင္ကိုဖက္တြယ္လို႔
အနမ္းေတြလက္ခံရံုမွအပ ဝမ့္သေဘာထားကို
ေသြဖယ္စရာလမ္းစလဲမျမင္ေတာ့ေပ။
"ဟင့္.."
သို႔ေပမဲ့လဲ..လူဆိုးေကာင္က
သူ႔အေသြးအသားကိုတစ္ကယ္ပဲ
စိစိညက္ညက္ေက်ေအာင္စားသံုးေတာ့မလား
အေတြးဝင္မိေအာင္ ၾကမ္းရမ္းျပေနခဲ့တယ္။
