"က်ဳပ္မသိဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီ"
"ခင္ဗ်ားလိမ္ေနတာ
ကိုယ့္သားတစ္ေယာက္လံုးဘယ္သြားမွန္း
မသိဘူးဆိုတာျဖစ္ႏိုင္လို႔လား"
"ယံုတာမယံုတာခင္ဗ်ားအပိုင္းပဲ
က်ဳပ္စကားကုန္ေျပာၿပီးၿပီ
ဘာမွထပ္ေျပာစရာမ႐ွိေတာ့ဘူး"
"ေတာက္..
ငါ့လက္နဲ႔မိလို႔ကေတာ့
ႏွစ္ေယာက္လံုးသတ္ပစ္မွာ"
"စိတ္ေလ်ွာ့ပါကြယ္ စိတ္ေလ်ွာ့ၾကပါ"
လူႀကီးႏွစ္ေယာက္အလယ္မွာရပ္ေနတဲ့
ဖြားဖြားက ေလသံေအးေအးနဲ႔
ဝင္ေဖ်ာင္းဖ်ေပမဲ့ အေျခအေနကတင္းမာဆဲ။
"ဘယ္လိုေလ်ွာ့ႏိုင္မွာလဲအဖြား
ကြၽန္ေတာ့သမီးတစ္ေယာက္လံုးပါသြားတာ
ၿပီးေတာ့ လိုက္သြားတဲ့ေကာင္ကလဲ ေတာက္"
ဖြားဖြားက အခုထိငူငူႀကီးရပ္ေနတဲ့သူ႔ဘက္
အသာလွည့္ၾကည့္လာၿပီးသက္ျပင္းခ်တယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ကအခုစက္႐ုပ္လိုပဲ။
ဘာမွလဲဝင္မေျပာသလို လႈပ္႐ွားမႈလဲမ႐ွိ။
ေရာက္လာတုန္းကရပ္ထားတဲ့ေနရာကေန
တစ္လက္မေလးေတာင္မေရြ႕လ်ားမိဘူး။
ဝမ္ညက အခန္းျပန္လာတာမေတြ႔ရဘူးတဲ့။
ေဘးခန္းကလူေတြေျပာၾကတယ္။
အခုမနက္အေစာႀကီးလဲ ဝမ္႐ွိမေနျပန္ဘူး။
"ရိေပၚနဲ႔လိုက္ေျပးတယ္ဆိုတာေရာ
ေသခ်ာရဲ႕လားကြယ္"
"ဒီၿမိဳ႕မွာကြၽန္ေတာ့သမီးနဲ႔
တစ္တဲြတဲြ႐ွိတာ ဒီေကာင္ပဲ႐ွိတယ္
တစ္ျခားဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ..အခုက
လူၾကားမေကာင္းတဲ့အဆင့္ထိေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ
ငါကြာ .."
မယ္ရာ့အေျခအေနက ဘယ္မိဘမဆို
ကမူး႐ွဴးတူးျဖစ္မဲ့အေနအထားပဲ။
ကိုယ္ဝန္႐ွိေနလို႔လိုက္ေျပးတာတဲ့။
အဲစကားနဲ႔တင္ သူကၿငိမ္က်သြားခဲ့တာ။
"ဒါေပမဲ့ဒီစာထဲမွာ က်ဳပ္သားနံမည္
တစ္လံုးမွမပါဘူး
ခင္ဗ်ားအထင္နဲ႔လာစြပ္စဲြေနတာ
လြန္တယ္မထင္ဘူးလား"
"ဒီေလာက္အားလံုးက႐ွင္းေနတာကို
နံမည္ပါဖို႔လိုေသးလို႔လား
ေျပာစမ္း
ဒါခင္ဗ်ားတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္အၾကံမလား"
