"နင့္ေၾကာင့္ အဲဒါနင့္ေၾကာင့္"
"မား သားနာတယ္"
"နင္ျပန္တိုင္တာမလား ဟမ္
ကေလးကကေလးလိုမေနဘူး ကဲဟာကဲဟာ"
"ေျဖာင္းေျဖာင္း"
မနက္ေစာေစာစီးစီးၾကားေနရတဲ့အသံေတြက
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္မ႐ွိ။
တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း႐ိုက္သံေတြနဲ႔
ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းသံရယ္
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ငိုသံရယ္က
အိမ္ေ႐ွ႕အထိက်ယ္ေလာင္ေနတယ္။
"မိုးမလင္းေသးဘူး"
"ဟုတ္ပါရဲ႕ စိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"
အိမ္ေ႐ွ႕ကျဖတ္သြားတဲ့လူေတြရဲ႕
သက္ျပင္းခ်သံေတြနဲ႔အတူ
ခပ္တိုးတိုးစကားသံေတြ။
ေခါင္းတစ္ခါခါေက်ာ္သြားၾကတဲ့သူေတြ
႐ွိသလို အိမ္ထဲကအေျခအေနကို
ေဝ့ၾကည့္ေနၾကတဲ့သူေတြလဲ႐ွိတယ္။
"အာ့..နာတယ္မား"
"ေနာက္တစ္ခါျပန္တိုင္ဦးမလား ေျပာစမ္း "
"သားျပန္မတိုင္ပါဘူး"
"ဒီေလာက္႐ိုက္ေနတာေတာင္ဝန္မခံဘူး
ဒီေန႔ေတာ့နင္အေရခြံစုတ္ဖို႔ျပင္"
"ေတာ္ေတာ့"
"ပါး"
အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့လူႀကီးေနာက္ကို
ထေျပးတဲ့ေကာင္ေလးက
နာက်င္မႈအေလ်ာက္မ်က္ႏွာေလး
႐ွံု႕မဲ့ေနတယ္။
"ဘာေစာက္႐ူးထေနတာလဲ"
"ကေလးကကေလးလိုမေနလို႔"
"မင္းအေၾကာင္းေတြငါသိလာတာ
သူျပန္တိုင္လို႔သိတာထင္ေနတာလား"
"......"
"မင္းသတင္းေတြမ်ား
တစ္ရပ္ကြက္လံုးေမႊးလြန္းလို႔
ဘယ္သူမွျပန္တိုင္စရာမလိုဘူး
မၾကားခ်င္ပဲၾကားေနရတယ္"
"႐ွင္အဲဒါေတြယံုၿပီးကြၽန္မကို
ျပသနာ႐ွာတာေလ
ဒီအတိုင္းညိမ္ခံေနရမွာလား"
"အဲေတာ့ကေလးကိုမဲၿပီး႐ိုက္ေနတာေပါ့
မင္းဘယ္လိုအေမမ်ိဳးလဲ"
"႐ွင္ေဒါသထြက္ရင္မ႐ိုက္လို႔လား
ဒီကိစၥရဲ႕တရားခံက႐ွင္ပဲ
႐ွင္သာရပ္ကြက္စကားကိုယံုၿပီး
ကြၽန္မကိုမစြပ္စဲြရင္"
