အဲဒီေန႔က ရာသီဥတုသာယာတယ္။
ျခံထဲမွာ မားျပဳစုထားတဲ့ေႏြဦးပန္းေလးေတြလဲ
လိႈင္လိႈင္ပြင့္လို႔ပဲ။
အားလံုးအဆင္ေျပေနတဲ့ဒီေန႔ေလးက
ေ႐ွာင္းက်န္႔တို႔ရဲ႕မဂၤလာေန႔။
အနီေရာင္ေကာေဇာခင္းႀကီးမ႐ွိဘူး။
ဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြလဲမ႐ွိသလို
ကတိသစၥာက်မ္းက်ိန္ဆိုဖို႔
ဘုရားေက်ာင္းက ဖာသာေ႐ွ႕လဲ
သူတို႔ရပ္မေနၾကပါဘူး။
' အခုကစၿပီး
အားက်န္႔ကိုမင္းလက္ထဲအပ္လိုက္ၿပီ'
ပါးရဲ႕ တည္ၾကည္ေအးခ်မ္းတဲ့အမွာစကားကို
ဝမ္ကေခါင္းအထပ္ထပ္ညိတ္လို႔
သူ႔လက္ကိုအသာဆုပ္ကိုင္လာကာ..
'ကြၽန္ေတာ့အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး
ေစာင့္ေ႐ွာက္သြားမွာပါ' ဆိုတဲ့
ကတိစကားျဖင့္သာ ေ႐ွာင္းက်န္႔က
ဝမ္ရိေပၚဆိုတဲ့လူသားနဲ႔ေပါင္းဖက္ဖို႔
အခ်ိန္အခါသင့္ခဲ့ေလတယ္။
ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီဆိုေပမဲ့လို႔
အခုထိ အိမ္မွာကေလးလုပ္တုန္းျဖစ္တဲ့
ေ႐ွာင္းက်န္႔က မိဘရင္ခြင္ကခြဲထြက္ရမယ္
ဆိုေတာ့ ျပံဳးေတာင္မျပံဳးႏိုင္႐ွာဘူး။
ဒါကိုသိတဲ့ဝမ္က ခနတိုင္းပဲ
လူႀကီးေတြအလစ္မွာ သူ႔နဖူးကို
ႏွစ္သိမ့္အနမ္းေလးေႁခြတတ္တယ္။
"ေနာက္က်ေနမယ္ သြားၾကေတာ့"
"......"
ပါးတို႔အိပ္ခန္းဘက္ လွည့္ေငးေနတဲ့သူ႔ကို
ေခါင္းေလးပြတ္သပ္လို႔
"မားအတြက္စိတ္မပူနဲ႔
ပါးေခ်ာ့လိုက္မယ္.."
ညကအထိ တစ္ဖြဖြမွာတမ္းေႁခြေနခဲ့တဲ့မားက
တစ္မနက္လံုး အရိပ္ေလးေတာင္ထြက္မျပပါ။
သူထြက္သြားတာကို မၾကည့္ႏိုင္လို႔ဆိုတာ
သိေပမဲ့ မသြားခင္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္မိေသးတာ။
"သြားေတာ့အားက်န္႔
လုလုလဲ႐ွိေနတာပဲ..
မားအဆင္ေျပမွာပါ
ေခၚသြားေတာ့ရိေပၚ.."
က်ဲကပါ ဝင္ေျပာလာေတာ့
သူ႔ေခါင္းကိုညိတ္လိုက္ၿပီး
တစ္ဦးတည္းေသာတူေလးရဲ႕
ပါးအိအိေလးကို
ႏွာေခါင္းနစ္ေအာင္နမ္းလိုက္တယ္။
"လုလုေလး ဖြားဖြားကိုမ်ားမ်ားခြၽဲေနာ္
ဦးဦးငယ္အစားပိုခြၽဲရမယ္ သိလား..
မြ..အာ ဝါး"
