"မငိုနဲ႔ေလကြာ"
"ဝမ္..အင့္"
"အင္း.."
"အမ်ားႀကီးပဲ..ဝမ္အရမ္းနာမွာ "
"မင္းငိုေနရင္ကိုယ္ပိုနာတယ္ေလ"
"ဟင့္"
႐ိႈက္သံထပ္ထြက္မလာေအာင္
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီးထိန္းလိုက္ေပမဲ့
ပါးႏွစ္ဖက္မွာစီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြက
မရပ္တန္႔ႏိုင္။
ၾကည့္ပါဦး။
ဝမ့္ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး
အရည္ၾကည္ဖုေတြျပည့္ေနတာပဲ။
တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆိုနီရဲေနၿပီး
အရည္ၾကည္ဖုေတြလဲေပါက္ေနတယ္။
ေလေပၚမွာရပ္တန္႔ေနတဲ့သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ
မထိရက္စြာပဲ ကတုန္ကယင္။
သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔..သူ႔ေၾကာင့္မို႔လို႔ ။
"ႏႈတ္ခမ္းမကိုက္နဲ႔ နာလိမ့္မယ္"
အသံတိတ္သြားလို႔လားမသိ..
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ဝမ္က
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုအသာအယာပြတ္ဆဲြရင္း
ေျပာတယ္။
ေနာက္ေတာ့သူ႔ပါးေပၚကမ်က္ရည္ေတြကို
ဖိသုတ္ေပးေလရဲ႕။
နူးညံ႔တတ္ေနလိုက္တာ။
ဝမ္းနည္းျခင္းေတြၾကားမွာ
သူ႔ႏွလံုးသားေလးေႏြးျမလာမိတဲ့အထိ။
ေခ်ာ့ျမဴျခင္းေတြကိန္းေအာင္ေနတဲ့
မ်က္ဝန္းတစ္စံုကသူ႔ကိုေထြးဖက္ထားသလို။
အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာေပါ့..
ဒီလူဆိုးကိုခ်စ္ဖို႔ေရြးခ်ယ္မိတာ
ေနာင္တရစရာမ႐ွိေၾကာင္းေသခ်ာေစခဲ့တယ္။
"ပူေနလားဟင္"
"....."
"ပူေနမွာေပါ့ေနာ္"
ဝမ့္ဆီကအေျဖမရေတာ့
သူ႕ဟာသူပဲေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရတယ္။
လက္ထိပ္ေလးဖေယာင္းတိုင္မီးဟပ္ရင္ေတာင္
တစ္ေငြ႔ေငြ႔နဲ႔အပူဒဏ္ကိုခံရေသးတာ။
ဒီလိုမ်ိဳး ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး
မီးစက္အခ်ခံထားရသလိုအေျခအေနမ်ိဳးဆို
ပူရံုတင္မကပဲ ေသေလာက္ေအာင္စပ္လိမ့္မယ္။
"ဘာေတြေတြးေနျပန္ၿပီလဲ"
မ်က္ရည္ဥေတြထပ္သီလာတဲ့သူ႔မ်က္လံုးအိမ္ကို
ဝမ္ကစူးစိုက္ကာေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
သူဒီလိုျဖစ္ေနတာစိတ္မခ်မ္းသာတာလဲ
အသိအသာပဲ။
ဝမ့္မ်က္ခံုးေတြတြန္႔ခ်ိဳးေနပါတယ္။
