အျဖဴေရာင္ဟာညစ္စြန္းလြယ္တယ္။
ဒါဆို ျဖဴစင္ျခင္းေတြကိုရင္ဝယ္ပိုက္ထားဖို႔
ထိုက္တန္ပါရဲ႕လား။
"ေထာင္ထြက္ရဲ႕သား"
"အျမဲရန္ေတြျဖစ္ေနတာ"
"ဘယ္သူမွသူတို႔သားအဖနဲ႔မပက္သက္ခ်င္ဘူး"
အိုင္ရင္းေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက
သူ႔နားထဲတစ္ဝဲလည္လည္။
အိပ္ယာထဲလွဲရင္းအေတြးေတြမရပ္တန္႔ႏိုင္တဲ့အခါ
ဝရံတာဘက္ထြက္ၿပီးညေလကို႐ွဴ႐ိွဳက္မိတယ္။
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့နယ္ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့
လေရာင္ေအာက္မွာဆိတ္ၿငိမ္လို႔။
အလင္းပ်ပ်ပုိးစုန္းၾကဴးေလးေတြက
အနားမွာယစ္ဝဲေနတာမို႔ ညစ္စီးစီးစိတ္အစဥ္က
အေတာ္ေလးလန္းဆန္းလာတယ္။
လက္ခုပ္ေလးထဲအုပ္ဖမ္းမိသြားတဲ့
ပိုးစုန္းၾကဴးေကာင္ေလးကိုျပန္လည္လႊတ္ေပးလို႔
မတင္မက်ခံစားခ်က္ႀကီးပါအေဝးေရာက္သြားဖို႔
ဆုေတာင္းမိေသးတာ။
သူလႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ပိုးစုန္းၾကဴးေလးရဲ႕
ပ်ံသန္းရာအတိုင္းလိုက္ၾကည့္မိေတာ့
ျခံျပင္ဘက္ကသင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ
အနီေရာင္မီးစေသးေသးတစ္ခု
ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္ရပါတယ္။
အေမွာင္ရိပ္က်ေနတဲ့ဘက္မို႔က်င့္သားရေအာင္
မ်က္လံုးကိုခနမွိတ္ထားၿပီးျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္
တဲ့အခါ..
ရင္ဘတ္ကိုအ႐ွိန္ျပင္းျပင္းအထုခံလိုက္ရသလိုပဲ။
ပင္စည္မွာမွီၿပီးသူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ဟိုလူ။
ဘယ္ကတည္းကလဲ..ဒီအခ်ိန္ႀကီး
ညလယ္ေခါင္ေခါင္မွာ ဘယ္တုန္းတည္းက
ေရာက္ေနခဲ့ၿပီး ဘာအေၾကာင္းနဲ႔
သူ႔ကိုရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တာလဲ။
ကိုယ္တိုင္႐ွာမရတဲ့အေျဖေတြကို
ကစဥ္ကလ်ားပဲသူက႐ွာေဖြေနမိတယ္။
တစ္ခနေလးမွအၾကည့္မလႊဲသြားတဲ့
အေမွာင္ရိပ္ထဲကလူဟာ ညေလေအးေအးထဲမွာ
ဒီလိုပဲရပ္ေနေတာ့မွာမ်ားလား။
သိပ္ကို႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တဲ့ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။
သူ႔ေျခလွမ္းေတြဟာအိမ္ေအာက္ထပ္ကို
ဦးတည္ေနခဲ့တယ္။
ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ႏိုင္စြာပဲအိမ္ေ႐ွ႕တံခါးကို
ဘယ္သူမွမသိေအာင္သူဖြင့္ေနမိခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ျခံတံခါး..။
ဒီလိုနဲ႔ သူ႔႐ူးမိုက္မႈအေလ်ာက္..
လူစိမ္းတစ္ေယာက္တည္႐ွိရာဆီ
စိတ္ညိဳ႕ခံရသူလိုေလ်ွာက္သြားေနမိတာ။
