Friendzone

Revelations

Mike's POV:

I was fuming mad when I was going to my penthouse. No one dared to stop me and ask me what was happening. Gumigilid pa nga sila at mabuti na yun para maiwasan nila ang sakit ng katawan.

Tangina, nakakabadtrip! Ako na nga yung nagtapat na, o-oo na lang siya hindi pa niya magawa??

And that is also my fucking fault, mahal ko kasi, pinakawalan ko pa. Tangina talaga! Bakit kasi pinakawalan ko pa ang taong pinakamahalaga sa akin, ako pa tuloy ang nahihirapan ngayon. Kasalanan din ito ng mga magulang ko eh. Mga epal kasi pagdating sa lovelife ko, tangina, edi sila na kaya umibig para sa akin diba?

Tuloy ngayon, yung taong mahal ko, may mahal ng iba. Badtrip! Doon lang din babalik yun eh. Sa ako yung talo, ako yung nasasaktan, ako yung tanga.

Hindi ko alam kung paano ako nakarating kaagad sa penthouse pero isa lang ang sure ko, wag na wag ko lang makikitang nandito pa sa penthouse ang parents ko kundi hindi ko na alam ang mangyayari. They just remind me of something I have to regret for my whole life.

Damn.

"Oh honey, there you are. Where's Aby? I thought susunduin mo siya sa kanila?" bungad ni Mama. 

I took a deep breath at tinalikuran sya,  "Wala siya doon, Mom."

Dumiretso ako sa kwarto ko, hoping that she will leave me alone. Humiga na lang ako sa kama at nagdecide na itulog ang galit ko. 

"Hey, your Dad and I will go to Singapore later. You wanna come with us?" tanong niya, sinundan pala ako mula sa sala. 

I covered my face with a pillow, "Never, Mom. Do whatever you wanna do, you guys! You have all the time in the world."

Medyo matagal na hindi siya nagsalita kaya akala ko umalis na sya. "What happened? Is there a problem?" 

Naramdaman ko siyang umupo sa gilid ng bed and I can't control myself any longer.

"Mom, please! Just leave me alone!" sabay harap sa kanya. Halata ang gulat sa mukha niya. I sighed. She is still my mother despite the fact. I hate myself for hurting her like that. But come on!

"Mom, please. Leave me alone for a while," sa mas mahinahon na boses kong saad. 

"No, what happened? Tell me, minsan na nga lang kaming nandito, ganito pa tayo. Let's just seize this moment and tell your mother what the problem is."

Nabuhay ulit ang asar ko at bumangon na. Sige. Ngayon na lang naman ulit eh, ilabas ko na.

"Oh really? You wanna know my fucking problem, Mom? Ang problema ko, sana hindi ko na lang kayo sinunod nung sinabi niyo na ipapakasal niyo ako sa mukhang talangka na yun! Edi sana hanggang ngayon, masaya pa rin ako sa taong mahal ko, diba Mom? Isn't that simple?"

She took a deep breath, tumayo siya and closed her eyes. She is counting to ten to get her senses once again, I'm sure about that.

"I know you don't want Audrey for me. Kasi hindi niya mami-meet yung napakataas ninyong standards ni Daddy. Yun ang sabi niyo diba dati, Mommy?" I got up on the bed, pakiramdam ko kasi kapag hindi ko siya pinantayan sa mata, hindi niya ako iintindihan and she will choose to ignore me again. "Then, see who is not deserving now for your son, Mom. Have you seen Audrey? Nababalitaan niyo po ba kung gaano na siya kabaligtaran ng mga sinabi niyo noon?"