The Light Before Dawn (BxB)

Chapter 16

The moment I enter the campus, I saw the guards and janitors removing all of these pictures that I posted. Yumuko nalang ako dahil hindi ko kinakaya ang pag-sisisi na nararamdaman ko ngayon.

As I am walking towards my first class, I saw Chelsea and she immediately approached me. Inilagay niya pa ang kaniyang kamay sa aking braso. "Hey, babe. Totoo ba 'yung mga litrato na nagkalat tungkoy kay Lucas?"

Marahas kong tinanggal ang pagkakapit niya sa akin at mabilis na umalis. Hindi ko alam kung saan niya nakukuha 'yung ganyang ugali, nagsisisi tuloy ako kung bakit mas pinili kong pumikit noon at ipagsawalang bahala ang mga ganitong ugali niya.

Then I realized that I am so much worse than her.


The moment I stepped on the last floor of our building; I saw Dylan tearing down all the pictures that I posted on the wall. Hindi pa ako nito napansin dahil masyado siyang seryoso sa ginagawa. And then when I enter the room, I saw Sam shouting at everyone.

"Tang ina niyong lahat, imbis na tumahimik nalang kayo ay talagang pinaparinig niyo pa sa'min 'yang mga nonsense bullshit niyo sa buhay! Hindi niyo siya kilala kaya wala kayong karapatan na husgahan siya. Mga bobo kayo!"

I never went to her. I just sit in seat and close my eyes. Pinakikinggan ang dalawa na makipag-away sa mga tao. I wonder what would Chloe, Kayden, and Jayden are doing.


Sinuspendido na ang klase pero hindi pa rin nila kami pinapauwi dahil sa hinihintay pa nila ang imbestigasyon sa nangyari.

Gaya nang kanina ay nakapakit pa rin ang mata ko, hindi ko na malayan kung gaano ito katagal. Wala na rin gulo sa labas dahil nang nag-annouce ay pinapaupo na kaming lahat.

Then, I smell a familiar scent. Mas lalong ayaw ko nang dumilat dahil ayaw ko siyang makita dahil sa kahihiyan.

"Lucas." Sabay na sabi ng dalawa.

"Kanina pa siya tulog?" Hatang may pangamba sa boses niya.

"Oo. Puyat na naman ata. Hindi nga namin namalayan na nandito na pala." Pagsagot ni Sam.

"Kumusta ka?" Tanong naman ni Dylan.

"Pinatawag na ako sa office kanina. Hindi maidentify dahil nahigip lang ito mula sa cctv." Sagot niya.

Naramdaman ko na tumayo si Sam at Dylan at ganon din ang ginawa ko. Mula sa pagkakadukdok ay dahan dahan nag-angat ng ulo at tinignan siya.

Our eyes met. It speaks to my soul. Hindi ko ito masukat ang ekpresyon na narito dahil ako ang may kasalanan ng lahat. Pinutol ko ang aming pagtitingin saka siya nilapitan. Now, I can clearly see the emotion in his eyes. Nagsusumbong ito, nanghihingi ng tulong pero wala pa rin akong ginawa. Hinayaan lang namin ang isa't isa na magtitigan.

For a moment, hindi ko inisip ang sasabihin ng mundo. Nabubuhay kami ngayon na parang kaming dalawa lang ang nasa paligid. Walang takot, walang pangamba.

Then a thought went inside of my head.

What if just went into him so that we can figure out everything together?

Tang ina.

"I'm sorry." I softly said.

"It's allright. It's not your fault. Eventually they'll all forget everything. I am just hoping that you did not believe anything about it."

Hindi ako sumagot at tinanguan nalang siya. Lalo akong pinatay ng konsensiya sa mga sinabi niya. Sana ay hindi ko na ito itunuloy. Sana ay hinayaan ko nalang ang sarili ko. I let the fear inside me. Nagpakain ako rito kaya walang dapat ibang sisihin kung hindi ako.


Tanghali na nang pauwiin nila kaming lahat. Wala nang tao pero nandito pa rin kami ngayon sa classroom, nakatambay. Hinihintay si Chloe dahil naguidance ito, nakipagsabunutan daw kay Chelsea. Hindi kami makapunta dahil pinagbawalan kami.

"Sino ba ang nagsimula?" Tanong ni Dylan.

"Si Chelsea. She approched us twice. Nagtatanong ito sa amin kung totoo raw ba. Hindi na pinansin dahil nagtatanggal nga kami ng mga pictures." Pagkkwento ni Kayden habang nag-aayos ng sarili dahil puro putik ang katawan.

"Akala namin ay tatahimik na, kaya lang nang nagparinig pa nang kung ano-ano. Natrigger si Chloe kaya iyon." Pagpapatuloy ni Jayden na gaya ni Kayden, nag-aayos din ito ng sarili.

"E ano naman nangyari sa inyong dalawa?" Samantha asked.

"Inawat namin dahil baka mamatay na si Chelsea sa bugbog. Kaya lang ay matigas talaga itong si Chloe, hindi lang sabunot ang gigawa, nanapak din. Buti ay may dumating na Prof." Pagsagot ni Jayden. Natatawa naman silang apat maliban sa amin ni Lucas.

"Sorry, Kambal" Mahinang sabi ni Lucas. Kung tutuusin ay dapat ako ang humuhingin nito sa kanilang lahat, dahil ako naman ang nagsimula.

"Wala 'yon, bro ano ka ba?" Pagsagot ni Kayden dito.

"Mas grabe pa ang ginagawa namin para protektahan ang isa't isa." Dagdag ni Jayden habang natatawa. "Nang may mambastos nga dyan sa girls ay binugbog namin na apat. Lalo iyang si Benjamin ayaw mag-paawat, galit na galit." Saka sila sabay sabay na tumawa.

Tinagnan naman ako nito at mahinang bumulong. "Bakit sa akin wala kang inaway ha?" Saka ito mahinang tumawa. Tanging ngiti lang ang kaya kong isukli. Kung hindi ko kasalanan ito ay baka kaming dalawa ni Chloe ang hinihintay nila.

"'Bal naalala mo naman nang niloko ka ni Tracy, tapos mali 'yung nasapak mo." Kwento ni Kayden, saka sila malakas na tumawa na kasama si Lucas.

"Bugbog siya ba, isang linggo nasa hospital." Dagdag pa ni Dylan na lalo nilang ikinatawa.

"Yabang ko pa non, mag-isa akong pumunta, ending ako kawawa."

"Nagtraining pa siya nang magmartial arts buong linggo bago 'yon, tapost tayo naman itong mga mulala bilib na bilib." Sam said.

Buong classroom ay napuno nang tawanan nilang lima. Marami pa silang ikinuwento, ang pagkalaglag ni Dylan sa hagdan, si Samantha na nakulong sa banyo, pati na rin si Kayden na pinalo ni Tito sa harap namin dahil nabangga ang kaniyang sasakyan.

I am thankful for these people. They assured Lucas that things will get better. That no matter what happen today, all the things will fade and eventually it will get better. 

Sana lang kasama rito ang nararamdaman ko, the guilt, pain, and my love for him.