TÈ KUNDÈRTAT E NJÈ BOTE!✅

"FAMILJA E RE"(pjesa e dyte)

Pas 5 vitesh Londer!
Adeliane💬
Keto 5 vite kaluan me shpejte se c'prisja.
Me kalimin e viteve vdekja e familjes Mejer u harrua nga bota, por per te tjere mbeti si nje dhimbje e se shkuares.
Askush vec rreshterit dhe vajzave nuk e dinte se ishim gjalle.
Ende me kujtohet kur shkova fshehur diten e varrimit.
Ishte e cuditshme, por dhe e hidhur teksa shikoja arkivolet bosh, por me shume me dhimbnin lotet e personave te mi te dashur.
Diku ne nje cep pash gjyshe Linen, Alanin, Rinen, Raelin dhe Rajanin qe qanin pa ndalim.
Fillova te largohesha nga ai vend me lotet varge ne fytyre dhe e vetmja gje qe perserisja ishte " me falni per lotet qe ju shkaktova".

Duke ecur vertik drejte makines dallova silueten e dikujt qe me mungonte edhe sot, qe e doja ende, edhe pse e urreja.
Syte e shkruar dukej sikur e kishin humbur ngjyren dhe buzeqeshja qe aq shume adhuroja te ai, ishte venitur.
Vetem duke e pare zemra me rrihte pertej limitit dhe me vete perserisja "nuk e dua", " e urrej", por cilin po genjeja me keto fjale vall!? Si mund te urreja babain e femijes tim!?

E perhumbur duke pare e fshehur, dallova silueten e femres qe me mori gjithcka ne momentin e vetem kur u largova.

Buzeqesha hidhur dhe sa do largohesha mjaftonte nje fjali e vetme e saj te me ndante perseri ne pjese.
"Une kam ne trup femijen tend Aiden! Si mund te qash per ate sozin e pavlere!?"
Pas fjaleve te saj ai u ngrit pa thene asnje fjale dhe u largua me gruan tjeter pran vetes.
Ate dite nuk qava per vdekjen time, por per ndjenjat e mia qe u hodhen si nje objekt i pavlere nga duart e njeriut qe i krijoj.
Tashme e binda veten se Adeliane Mejer dhe ndjenjat e saj i treti toka e asaj Londre qe ende po vajtonte, por pa e ditur se nje tjeter trendafil me gjemba celi diku large.

- Mami! Gjyshe Maria tha te ndihmosh me valixhet!

Nga mendimet me largoje zeri i engjellit tim 5 vjecar me sy te shkruar dhe floke te zinje si nata.

- Mami erdhi Adeon!- thash une dhe shkova pran vogelushit tim.

- Une kurr nuk kam qene ne Londer mami ...deri tani dua te them!?

- Kane kaluar 5 vite qe kur kemi qene ketu!- degjova zerin e Elises e cila erdhi pran gjyshit dhe Haronit.

- Teze Elise!? Ju keni jetuar ne Londer para se te lindja une!?

- Po!

- Ateher pse mami nuk me ka treguar asnjeher?- tha vogelushi, kurse une pash nga Elise dhe Haroni me sy kerrcenues.

- Mami po shikon perseri me ate shikimin vrases meqe nuk pergjigjeni!

- Shikim vrases!? Jooo! Me shume duket sikur thote mos guxo te flasesh se te rropa!- tha Elise dhe ne sekond une e ndalova.

- Lere tezen tende i dashur dhe shko ndihmo gjyshen.

- Po stergjyshi dhe xhaxha Mikaeli!?

- Ata do vin me von Adeon!- i thash une dhe sapo ai u largua, u ktheva nga binjaket me nje buzeqeshje djallezore.

- Si ka mundesi qe si 11 vjec dhe 16 ju mbeteni po aq nervangrites!?

- Dhe ti si 19 dhe 24 vjece dhi mbete!?

- Mos doni tu denoje perseri dhe tu fus ne qeli, apo do ikni te rregjistroheni ne shkolle ketu ne Londer!?

- Ikem shefe!- thane ata duke vrapuar drejte makines.

Keto vite kane ndryshuar gjithcka.
Tashme jam shefe e rajonit te policise sekrete ne Japoni dhe nje pjese te madhe te botes .Per 5 vite me radhe u stervita ne ushtri dhe jam me shume se e pershtatshme per kete pozicjon sipas gjyshit dhe Mikaelit. Pavarsisht fames qe mori " gjeneralja e re e familjes Adeon " identiteti im mbeti perseri nje hije.
Mamit u kthye kujtesa pasi doli nga spitali dhe Ilsa, Oriana dhe Endi e vazhduan universitetin ne Japoni, ndaj ishin gjithmon pran meje. Rreshteri fliste shpesh ne telefon, ndaj nuk ia ndjeja mungesen.
Pas lindjes se Adeonit jeta ime mori nje arsye me shume ekzistence.
Si nje shefe e re eshte e veshtire, por per skuadren qe kam marr persiper me duket vetja si nje " mama" se nje shefe.
Skuadra ime nuk eshte e madhe, por sipas gjyshit jane thjesht nje tufe idjotash qe s'dine as te gjuajne me arme.