TÈ KUNDÈRTAT E NJÈ BOTE!✅

"VOGELUSHI IM "

Aiden 💬
Sa te akullta mund te ishin syte e saj ne cdo sekond qe kalonte!? Sa e ftohte ajo fytyre ,qe nuk dallohej as ndryshimi me i vogel!? Ajo buzeqeshje fantazem dhe pajete me te cilen me drejtohet vetem mua ne gjithe ate salle gjigande.

Per nje moment ishte si nje trup i vdekur qe vetem frymonte perball meje. Nuk mund t'ia ndaja syte asnje sekond, me shpresen se do takohesha me shikimin e saj, por e kisha gabim. Ata sy nuk u kthyen as per nje cast nga une, sikur te mos ekzistoja me per te.

- Ende guxon ta shohesh fytyren e saj!?

-Alan!?

- Mjaft! Ti e bere keshtu ate Aiden! Ajo...ajo vajze nuk duket si Adele qe njihnim, por tashme duket sikur po shoh nje trup bosh qe ecen!

- Ajo do buzeqeshi perseri! Ajo do kthehet perseri te une! Ajo eshte e imja!

- Edhe sa do ti thuash keto fjale Aiden!? A nuk e kupton se ti e humbe ate!? Kthehu te " familja jote " e cmuar tani!

Fjalet e Alanit ishin gjithmon e me dhimbshme per zemren time.
Sa i veshtire ishte nje realitet pa dashurine time te jetohej!? Sa me e veshtire eshte te mos ekzistoja me per te!? Ta kisha kaq pran, por mund ta prekja, ta ndjeja aq afer, por nuk mund ti flisja! Kjo ishte tortura ime.

U ktheva drejt saj, kur shtanga ne vend.
Fytyra i kishte marr nje hije frike, syte dukej sikur nga momenti ne moment do digjeshin nga urrejtja dhe shqetesimi, trupi po i dridhej si nje gjethe dhe dora i shkoje te pistoleta ne brezin e zi.
Dukej sikur perball saj qendronte nje fantazem dhe ai fantazem ishte babai im me nje femije 5-vjecar ne krahet e tij.

Adeliane 💬
Festa po kalonte shpejte dhe askush nuk guxonte te me afrohej.
Gjyshe Lina, Rina, Rajani dhe Raeli mu hodhen ne krahe duke qare. Vetem mendimi se ata me donin, se nuk me shikonin si armiken e tyre ishte nje ilac per mua.
Alani rrinte pas sikur te kishte frike mos zhdukesha si nje iluzion mashtrues i kesaj jete te pashpirte.

- Shefe...Ad..Adeliane!- pash Roberton dhe te tjeret te vraponin si te cmendur drejt meje.

- Po tani cfare keni katranosur tjeter ju!?

- Adeoni...ai..- po belbezonte Ronaldi, kur une e kapa nga jaka dhe e perplasa te muri.

- K..ku eshte femija im!?- ulerita me sa fuqi kisha dhe sa do ta gjuaja Ronaldin, ndjeva krahet e Matias rreth meje.

- Do ta gjejme shefe!- tha ai dhe me perqafoj pran vetes.

- Cfare po ndodh ketu!?- degjova zerin e shqetesuar te gjyshit, i cili po vinte perkrah Mikaelit, mamit dhe binjakeve.

Ne sekond sapo ngrita shikimin perball ngriva ne vend. Trupi po dridhej nga frika dhe zemra gati sa nuk dilte vendit.
Me dukej sikur nga momenti ne moment do ta humbisja edhe driten time te vogel, qe qendronte ne krahet e vrasesit, i cili me mori gjithcka.

- Eduardo Willson!!- ulerita me sa fuqi kisha dhe nxora armen nga brezi.

Per nje moment syte tane u perballen dhe fytyra e tij u zverdhe sikur kishte pare nje fantazem.

- Si eshte e mundur...ti..ju vdiqet!- tha ai duke bere disa hapa pas me Adeonin ne krahet e tij.

Me dukej sikur po e merrte me vete trupin e vogelushit tim. Duart e tij qe jane lyer me gjakun e babait tim po prekin thesarin tim te vogel.

- Hiqi duart e tua te ndyra prej tij!- ndjeva trupin te me levizte pa vetdije, kur dora e Aidenit me bllokoj.

- Adele...cfare ke!?- tha ai i shqetesuar duke pare drejt meje.

- Hiqi duart nga femija im Eduardo Willson!- ngrita zerin qe me dridhej nga frika dhe ne sekond te gjithe ngrin ne vend.

- Fe..femija!? Si eshte e mundur qe eshte femija yt!? Jo! - berrtiti Eduardo dhe filloj te veshtronte Adeonin nga koka te kembet.