Jeremiah's Basement

Chapter 42: Battle of survivors in Italy

""Sydney""

"Ikaw? Paano ka nanalo sa maze?" question ng lalaking pumayag na sumabay sa paglalakad ko.

His name is Creed and it looks like I can fool him easier than I thought.

Masyado siyang emotional when it comes to his girlfriend, Rebecca. He even forgot to ask me kung ano ba ang connection ko kay Zephaniah.

Pagkatapos ng tanong niya ay nag-smile lang ako and bowed a little as the past start to haunt me again.

Nagbalik alaala ako bigla.

Since season seven ng game ay nakakulong na ako dito. Maganda naman ang white room ko at comfortable ang suot na jumper at trousers. Lagi kaming pinapakain at may doctor din na nakamask na laging nagchecheck up sa health ko and the other players. They even provide me glasses for my eyes whenever I needed a new one.

There's exactly nine survivors from the maze kept inside this basement. Since 2001 ay nag-start na daw ito at lahat ng winners ay hindi talaga pinapalaya kahit na sinabi pa ni Jeremiah sa simula ng game na the last person will leave the maze.

He lied.

The only person I can talk with inside this prison is the guard standing outside my room's door. Sa kanya ko nalaman ang lahat ng tungkol sa game.

Nakakulong na ako dito for a long long time. Hindi ko alam kung ilang taon na dahil I stopped counting days nung araw na nawalan na ako ng pag-asang makalabas pa at makabalik sa normal kong buhay.

I was so successful before all of these happened. I graduated at the age of 18 in Massachusetts Institute of Technology as summa cum laude. Mastered 24 different languages. Bought my own lovely apartment—how I wish to lay on my soft comfy couch again. And I can't keep myself but to wonder, "Is my poodle doing well?"

Napahinto ako sa pag-iisip dahil biglang bumukas ang door ng white room ko. Two guards wearing white mask took me out. Tinanong ko kung saan ba kami pupunta. Sumagot naman sila kaagad at sinabing yung laging inaannounce ni Jeremiah sa buong lugar, sa bawat room ng survivors, ngayon na daw mangyayari.

I remember Jeremiah's voice saying from a loudspeaker using a public address system that, "WE ARE PART OF SOMETHING MUCH BIGGER."

Kaming mga nine survivors including ang kakapanalo lang sa season 10 ay dinala nila sa iisang room. Hindi ito maze pero parehas na walang paglalabasan. May lamesa sa gitna at iba't ibang weapons.

After kaming maipasok lahat ay nagsalita si Jeremiah.

""Welcome to Jeremiah's Basement, Battle of Survivors.""

Doon ko narealize na gusto niya kaming magpatayan gamit ang mga nakapatong sa lamesa.

Mabilis akong nag-isip ng plan lalo na't kung lalabanan ko ang mga ibang housemates, for sure na mamamatay kaagad ako.

There's 10 players inside this room. Nine men and me, the only lady survivor. Mukhang wala na akong chances para manalo but lucky for me, I'm smarter than any of these sh*theads.

Noong gabing na-abduct ako sa isang party at inilagay sa maze ay naramdaman ko ang parehas na feeling na katulad sa ngayon. At first nagulat at medyo natakot pero madali ko namang napakalma ang sarili ko at nakapagplano.

I survived the maze because of the way I think and I will survive again even it's me against nine men.

Today, I'll be playing dead again.

Nauna akong naglakad paharap kaysa sa siyam na kasama ko. Lumapit ako sa gitna at kumuha ng maliit na patalim sa lamesa. I acted like I'm miserable and at the verge of giving up.

"F*CK THIS! I QUIT!" I shouted depressingly habang nakaharap ako sa nine na mga lalaki at nakataas ang knife na gagamitin ko.

I stabbed the bottom side part of my body just at the top my pelvic bone once, twice, thrice, until my white trouser and jumper was soaked with my own blood. It may look like I was committing suicide but it's not. Because the way I thrusted the knife inside me was very careful. I made sure that there are no arteries or major nerves got hit by its blade so I won't bleed out.

This is the same way I did back in season seven.

Para makompleto ang pag-acting ko ay umiyak muna ako at humagulgol bago dahan-dahang napadapa sa sarili kong dugo. Hindi ko isinara ang mga mata ko para makita ko ang lahat ng mga mangyayari. After ko ginawa yun ay nagmadali ang iba na lumapit sa lamesa at kumuha ng sarili nilang weapon. They killed each other while I'm acting dead. They didn't even bother to check my pulse. Patuloy lang sila sa pakikisagupaan sa bawat isa until they got exhausted.

There's only two of them left and they are both worn out. Pero kahit sobrang pagod na ay nagawa ng isang lalaki na hiwain sa dalawa ang kalaban niya. Pagkatapos ay tumingin siya sa direksyon ko at lumapit. Kinabahan na ako nun pero hindi pa rin akong gumalaw at itinigil ko ang aking paghinga.

Pinagtatanggal niya ang mga weapons sa lamesa. Akala ko'y papatayin na niya ako pero binuhat niya lang ako at ni-lay down sa top ng table. Bigla niyang tinanggal ang pang-ibaba kong suot, ganun din ang sa kanya. Ipinasok niya ang ari niya sa akin at nasarapan kaagad nang sinimulan niyang ilabas-pasok ito. Kahit ang alam niya ay patay na ako, nagagawa niya pa rin ang ganitong bagay.

He's disgusting!

Napapatirik pa ang mga mata niya na para bang napapawi ng ginagawa niya ang kanyang pagod. He started breathing deeply. Pabilis nang pabilis ang kanyang pagbayo at kahit diring-diri ako sa nangyayari sa akin ay hinintay ko pa rin ang tamang pagkakataon.

The moment he closed his eyes, I quickly pulled the knife from my body and stabbed his head as hard as I can. Dumanak ang dugo niya sa aking ari na para bang napaliguan ito ng pulang likido pababa sa mga paa ko. After stabbing him and wearing back my trouser, I went closer to the door and waited for it to open.

Nang bumukas ito ay bumungad sa akin si Jeremiah na nakaputi ang buong suot at nakamaskara.

"Congratulations for winning," ang sabi niya sa akin.

"I would like to offer you a deal," he continued.

Natapos naman agad ang pagbalik alaala ko nang may narinig kami ni Creed na pagyapak. Dahil nakatalikod si Creed mula sa pinanggagalingan ng tunog ay hindi niya agad nakita ang anino na papalapit. He tried running away but I kicked him down.

"This is how I won," ang pagsagot ko sa tanong niya.

"Thank me dahil magkikita na ulit kayo ni Rebecca."

I smiled widely and eerily as I fix my glasses and run away from him.