KALP AĞRISI #wattys2016

8.Bölūm

Aras'dan....

"Önūme çıkan engeller asla beni yıldırmaz.Kuvvetlendirir..."

Arabasında beni bekleyen babama doģru yūrūdūm.Yine korumaları takmıştı peşine.Aslında,önceden 2 araba dolaşırdı ama Ūnal Ataman meselesinden sonra 3 arabaya çıktı.Neden bu kadar korkuyorduki bu adamdan..?Bence gayet sakin birine benziyor,gerçi sakin sudan korkucaksın.Aklımdakilere ara verip babamın içinde bulundugu, ortada duran arabaya yanaştım.Benim geldigimi siyah camdan gőrmūşdű.Bir iyi geceler deyip gidecektim.Beni bekleyen yakışıklı motoruma gidicektim.Ne kadarda asil duruyor yaa.Aynı ben.

Babam camını indirip benimle konuştu,artistligin kime demek isterdim ama yemiyor işte.Yūzūme bile bakmadan konuşmaya başladı.

"Arabaya bin!"birincisi bey babacım,bana emir kipi kullanma.İkincisi ise, yūzūme bakıp konuş!Ama baya sinirliydi ve susmak en iyisi.Ama ben asla o arabaya binmem bunu oda biliyordu.

"Baba!motorumla geldim ve.."lafımı kesip konuşmaya başladı.

"Çocuklar alırlar!Bin dedim arabaya"ne yapmaya çalışıyor bu Allah aşkına?

"Baba!arkadaşlara uģrucam ve bu arabaya binmicem.Kimse benim motorumuda sūremez!"sesim benden istem dışı biraz yūksek çıktı.Gerçekten motorumu ne kadar sevdigimi babamda biliyordu.Benden baska kimse binemezdi.Ūnal Ataman'ın kapısının őnűndeydik ve gercekten çok gergin birgùn geçirmiştim.Biraz motor sűrmek bana iyi gelebilirdi.

Arabadan inip karşımda durdu.Kaşları çatılmıştı.Çok nadir sinirlenirdi ve fena yorardı beni bu halleri.En iyisi lafı uzatmadan motoruma binip bu cehennemden uzaklaşmakdı!

"Daha yeni ne yaptıgını gőrdűm Aras!Sen Ūnal Ataman'ı az daha bogacaktın ve oda bunu yanına bırakacak dı őylemi?Bu gece sana bir zarar verecek!Bunu bu gece yapamazsa birdaha yapamaz!O yūzden bırak bu inadı ve bin şu arabaya"resmen baģırmamak için dişlerini birbirine bastırıp konuşuyordu.Ama ben o arabaya binmem!

"Ben o şerefsizden korksaydım,onun burnunun dibine girmezdim!Baba, ben ondan korkmuyorum.Lūtfen sende bunu yapamayı dene"dedikten sonra arkama bile bakmadan motoruma yūrūdūm.Hala arkamdan bana baktıgını hissedebiliyordum.Ama ben hayatımda hiç kimseden korkmadım.Helede bu şerefsizden...Bence o benden korksun.

"Bazen benim oglum oldugundan şūphe ediyorum"bu dedigiyle gūlmemek için kendimi zor tuttum.Arkamdan seslenmişti.

"Bende babacım.Bende"o çoktan arabasına atlayıp gitti.Ben ise hala uzun bir uģraş sonucu buldugum siyah montumu ve siyah eldivenlerimi giydim.Şuan motorumla çok yakışıyorduk.Kaskımı takma geregi duydum nedense.Tam siyahlara būrūnmek istiyordum,siyah favori rengimdir.

Motorumu súrdúm ve tozunu kaldırdım.Yollar sessiz zaten,hızlı sūrmemde bir sakınca yok degilmi?Bencede yok!Yollar bomboştu.Telefonumun kulaklıgını takmıştım ve arayan her zaman ki gibi Kuzey di.

"Nerdesin oģlum sen!"

"Ne oldu Kuzey"insan gibi selamlaşıp konuşmuyoruz bile.

"Mekandayız,hadi gelsen de.Daha fazla bakamıcam buraya.Hem sensizde hiç çekilmiyor be abi"

"Tamam.Geliyorum 10 dk ya ordayım"Kuzey en yakın arkadaşım.Gercek bir dost.

Sakin yolda biraz daha gaza yūklendim.Dikkatimi arkamdaki 2 araba çekti.Íki arabada son model ve ne hikmetse ikiside aynıydı.İçime bir kuşku dūştū ve bunu ancak biraz daha gaza yūklenirsem anlıcaktım.Biraz daha hızlandım ve saģ yola saptım.Ve ne hikmetse onlarda saptı.İçimdeki kuşku biraz daha beni ele geçirdi.