KALP AĞRISI #wattys2016

38.BÖLÜM

Multimedia - Aras Yılmaz

Hayır Aras.Hayır bunu yapma.Bana bunu yapma.Benimle evlen deme.Deme yalvarırım deme.Olmaz.Sen ve ben bu kadar yeni bitmişken geleceğe yolculuk yapamayız.Ben senin gözlerinde güven ararken hep kahrolacağım.Şüphe ile geçecek ömrüm.Sen babamın cici kızına aldığı satılık bir aşıksın.

Babamın parasıyla herşeye sahip olacağını bilirdim,ama bana aşkta satın alabileceğini düşünemezdim.

Nefret ediyordum.Kendim dahil herkesten nefret ediyordum.Ben bu kadar nefret doluyken sana asla sevgi sözcükleri kuramazdım.Olmazdı.Sen ve ben olmazdık.Biz aşkın başında hata yapmışken sonunu getiremezdik.Ben acemi bir aşıkken sen usta bir yalancısın.Zıt kutuplarız demiyorum.Çünkü zıt kutupların bile birbirini çektiği gerçeği var.

Biz zıt olmaktan da öteyiz.

Biz olamayacak kadar uzak,siz ve bizi olacak kadarda yakındık.İşte biz artık iki yabancıydık.

Aklımdakiler ile gözlerimi tavana diktim ve bir süre derin derin nefes aldım.Gözlerimi silerken bir ayna misali parıldayan göz bebeklerim etraftaki insanların bana yolladığı meraklı gözlerinde gezindi.Sanırım ilk defa 'hayir' diyen bir kız ile karsilasacaklardi.Buda onların ilkleri olur fena mı?Tıpkı benim ilkim gibi.Belkide ilkler hep kötü olmak zorundadır.

Zorundadır zorunda olmasına da, ben ondan başka birşey düşünemiyorken ikincisi hayal edemeyecek kadar acizdim.

"Sana tüm gerçekleri anlatacağım.Sadece senden son bir şans daha istiyorum.Bu bana verdiğin ilk ve son şans olsun."

Dedikleri ile acı bir tebessüm yerleşti dudaklarıma.

"Ben kimseye vermediğim o şansı size verdim Aras Bey.Ama maalesef ki siz onu hak edemeyecek kadar alçak bir adamdınız.Neyseki ilk ve son oldunuz.Sizden ricam-"

"Başlatma şimdi ricandan!"

Sağ kolumu tutan Aras hızla kendine doğru çevirdi.Ve ben göğsüne çarpıptıktan sonra geri geri düşmemek için fazlasıyla ćaba gösterdim.

Kendimi topraladıktan sonra gözlerine diktim gözlerimi.

"Ne ara sizli bizli olduk?"

"Senli Benli olamadıgimizi anladigim an.Aras Bey."

Sinir ile gözlerini yumdu ve dişlerini birbirine kenetleyerek konuştu.Ben ise kolumu elinden kurtarma çabası icerisindeydim;

"Bırakalım bunları.Siz biz,ben sen değil,artık bey ve hanım olalım.Yani karı ve koca olalım.Ha ne dersin?Kocan olmama izin verir misin?"

Bir evlenme teklifi bu kadar kaba bir şekilde edilmemiştir sayın seyirciler.Evet bu öküzden Dünya da bir adet kalmış ve oda benim şansımaymış.

"Ya istemiyorum.Seni is-te-mi-yo-rumm!Yeter!Alayım ben şu kolumuda.Lazım oluyor yani ondan yoksa al senin olsun canın sağolsun derdim.Bilirsin beni,canımı istesen onuda veririm."

Tam o birşey söyleyecekken mani olup yanlış söylediğim o kelimeyi düzelttim;

"Verirdim yani.Bir zamanlar."

Küçümser bakışlarımı ona gönderdikten sonra hızla yanından uzaklaştım.Hastahane merdivenlerini hızla inerken onun arkamdan gelip gelmediğini kontrol ettim.Ve tam o sırada dengesiz attığım ayagimin takıldığı merdivenlerden ağzım açık bir şekilde düşecekken bir kişinin beni tuttuğunu fark ettim.

Ah evet düşmedim.Allah'ım çok şükür.Bana bunca sıkıntımin arasında birde kırık bir ayak vermedin.

"İyi misiniz?"