KALP AĞRISI #wattys2016

7.Bölüm

"Aslında acılar hiç geçmiyor, yeni acılar gelince o meşgaleyle eskilere ara veriliyor"(K.Tazeoğlu)

Aras' dan...

Salona indiğimde, herkezin gözü bendeydi.Nurten Hanım gülümseyerek bakıyordu.Ama Ünal Ataman her zamanki kuşkulu bakışlarını yolluyordu.Dıştan bakınca gayet efendi birine benziyor, ama ne yazıkki ne kadar şerefsiz olduğu görünmez harflerle alnında yazıyor.Ama gün gelecekki o görünmeyen tarafını herkeze göstericem.Kapımda köpek gibi yalvaracaksın.

"Gel yanıma otur oğlum"Nurten Hanımın sesiyle, Ünal Atamandan bakışlarımı çektim. Nurten Hanım çok iyimser bir kadındı.Acaba Aşkım hangisine benziyordu.Sima olarak değil, çünkü siması annemin yani bilmediği halasının kopyası gibi.Ama kalbi, kalbi babası gibi miydi? Kirli miydi? Belki önceden bir fahişe gibidir! Gelen gidenin altına yatan biridir! Bu düşünce istem dışı yumruklarımı sıkmama neden oldu! Ne kadarda masum duruyordu! Sanki...hiç el değmemiş gibi...

"Aras Bey! İyi misiniz?"Babamın bu lafıyla kendime geldim.Eve gidince gülecektim, aklıma yazdım.Bana"Aras Beyy"dedi yaa.

Evet oyunumuza başlıyoruz.

"İyiyim Kenan Bey"Babacım.Bu oyun baya zevkli olacak.

"Kim bu genç Kenan Bey? Biz sizden oyuncu istememiştik, kendimiz hallede bilirdik!"Ünal Atamanın kaşlarını havaya kaldırarak söylemiş olduğu cümle, migdemi bulandırdı.Adi herif! Senin yeğeninim! Hani şu annesini vurduğun ve arkana bile bakmadan kaçtığın.Sonrasındada öldümü, kaldımı diye sormadığın kardeşinin oğluyum ben şerefsiz herif!...deyip üzerine atlamak istiyordum! Sinirden dişlerimi birbirine bastırdım, kırılıcak şekilde sıkıyordum!

"Bunuda kendiniz halledeceksiniz zaten!"Babamın dedigiyle, Ünal Atamanın kaşları iyice çatıldı.

"Evet oğlum! Biraz kendini tanıt bize.Kızımızı emanet edeceğimiz kişiyi tanımak isteriz"Nurten Hanımın sesi o kadar yumuşak çıkmıştı ki, içime tesir etmişti.Şimdiye kadar kimse bu kadar sıcak oğlum dememişti bana.Belki annem konuşa bilseydi bana böyle oğlum derdi.

"Cevap versene! Kimsin sen?"Ünal Atamanın sert çıkışıyla kaşlarımı çattım."senin ecelin"demeyi çok isterdim.

26 yaşındayım.Sokak dövüşü yapıyorum. Amerika da eğitimimi tamamladım, sokak dövüşünüde orada öğrendim hemde en acımasız şekilde. Şimdiye kadar hiç pes etmedim ama hep pes ettirdim.

Hatta bir ara yumruğumu kalbine yiyen 38 yaşlarında bir adamın ölümüne neden oldum.Ama yakalanmadım! Sicilim tertemiz.Annem bir zamanlar bir şerefsizin silahından çıkan kurşunla bitkisel hayata girdi ve başındaki kurşuna dokunurlarsa hayatını kaybeder, sanki böyle yaşıyor yaa.Kaç kere fişini çekmek istedim daha fazla ruhunun acı çekmesini istemiyordum.Ama babam hâlâ uyanacağına inanıyor.Annemden sonra tekrar evlilik yaptı. Ama tekrar sevmedi.Kadının parası için.Çünkü o paraya ihtiyacı vardı. Anneme bunları yapan adamı ancak öyle yenebilirdi.Ama evlendiği kadın birgün odasında ölü bulundu! Neden acaba?

Bana yanaşmaya çalıştı fahişe ve babamın silahından çıkan kurşunla hayata gözlerini yumdu.Vasiyetinde mirasını küçük üvey kız kardeşime bırakmıştı.Selen dünyalar tatlısı bir kız, hiç üvey kız kardeşim olduğunu hissettirmedim ona.Onu hep korudum kolladım.Şuan 17 yaşında ve annemin bakımını ısrarla o üstlendi.

"Aras Bey! Kim olduğunuzu soruyorlar bi cevap verirseniz memnun oluruz!"Kenan Bey yani babam konuşmuştu.

"Ben!"sahi kimdim ben! Babam ne demişti? Elimi olmayan sakalımı, varmış gibi yüzüme götürdüm ve sıvazladım.Babam telaşla bana bakmaya başladı.Ha! Hatırladım...