KALP AĞRISI #wattys2016

31.BÖLÜM

Multimedia - Selen &Yavuz

"...Ben her sabah yeniden seni sevmek için uyanacağım !"

Selen'den...

Mutfaktaydım.Su içmek için elimi masanın üzerinde bulunan cam sürahiye doğru uzattım.Elimde bulunan bardağa suyu doldurmak isterken,elimin titremesine engel olamadım ve elimdeki cam sürahi yere kapaklandı!

İçindeki su da camlar gibi etrafa saçılmıştı!Elimde bardak,donmuş bir şekilde yere bakıyordum!Bu kadar az bir mesafeden nasıl oluyordu da böyle toz gibi ufak parçalara ayrılıyordu sürahinin camları anlayamıyordum!

Kalbimin göğüs kafesimi sıkıştırması nefesimi kesiyordu!Eger kalbe ayak verilseydi şuan beni terk edip giderdi.

Elimi deli gibi atan kalbimin üzerine koydum."Neden birden böyle oldu?"İçimde tarif edemeyeceğim bir duygu vardı.Korku gibi.Şuan aklıma gelen tek kişi Yavuz du!Durduk yerde nerden düştü aklıma bende bir anlam veremiyordum?Belkide kalbimin şu yerdeki cam kırıklarından farkı olmamasının en büyük nedeni o olduğu içindir.

"Sevgilim?İyi misin?"Ömer endişeli gözlerle bana bakmaya devam ediyordu.Ben ise bi elimde bardak boş boş yerdeki cam kırıklarına bakıyordum.

Kafamı yerden kaldırıp Ömer'e baktım.Boş gözlerle ona bakmam onu korkutmuştu.Beni bile korkutuyor du bu halim!

Ömer elimdeki bardağı masaya bırakıp bana sarıldı.Şuan gözlerimden akan yaşların inanın ki nedenini hiç bilmiyorum...Sadece şuan kalbim çok ağrıyor!Bedenimi terk etmek istiyor,ama başaramıyor!Göğüs kafesime uyguladığı her baskı canımı yakıyor!

"Şşş.Tamam sakin ol!"Ömer çenesini başıma dayamış,bir eliylede saçlarımı okşayıp, beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Özür dilerim! Ben sadece su içmek istemiştim."Sesim biraz kısık çıkmıştı.Ömer den ayrılıp yerdeki camlara doğru yöneldim.Elimi bir tanesine atacakken yanındaki ufak camın elime batmasıyla geri çekildim!

Parmağım dan yere akan kana donmuş bir şekilde bakıyordum.1,2 ve 3...Tam tanımına 3 damla kan aktı.Bu kadar minik bir kesikten,bu kadar fazla kan akmasına şaşırmıştım.Yerdeki kan damlasına donmuş gözlerle bakıyordum. "Ne oluyor bana!"

"Ne yaptın Selen sen?Bir rahat dur bitanem yaa!"Ömer camları toplamama kızmıştı.Parmağımı çeşmeye doğru tuttu.Dolaptan minik bir yarabandı alıp salano geçtik.

Ömer kolumun bileğinden tutmuş,yürümeme yardımcı oluyordu.Beni koltuğa oturttu.Oda karşıma geçip elindeki yarabandını açtı.

"Hiçbirşey senden daha değerli değil!"Ömer bir yandan konuşuyor,diğer yandan da yarabandını parmağıma yapıştırıyordu.

Bu kadar sakin durmam onun da tuhafına gitmişti.Ama kendimde konuşa bilecek gücü bulamıyordum.Sağ gözümde biriken yaş özgürlüğünü ilan edip usulca yanaklarımdan çeneme doğru aktı.Başımı eğmiştim.Ömer'e bakmak istemiyordum.Sol elimin tersiyle çenemdeki bir türlü düşmek bilmiyen gözyaşını sildim.

"Selen?"Ömer çenemi hafif bir şekilde eliyle tutup kaldırdı.

"Birşey mi oldu?Neyin var?"Ömer'e ne kadar bakmak istemesemde bakmak zorundaydım.Onun ela gözlerindeki hüznü görebiliyordum.Ama gerçekten neyim olduğunu bende bilmiyordum.

Ömer'in "Neyin var?"sorusuna "hiçbirşeyim yok!"demek istedim.Evet benim olan hiçbirşeyim yoktu!Bu hayatta istediğim hiçbirşey benim olmadı.Ne annem var ne babam nede abim!Eğer o sıfatı taşıyabilselerdi şuan burada olmazdım ben!Annemin haklı bir nedeni varda diğerlerinin yok!Ama diyemedim!