ကြေွလွင့်သွားသော
ဒီေန႕ဆိုငယ္ဆုံးတာတစ္လျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ဆိုတဲ့လူသားကေတာ့အုတ္ဂူေလးေဘးမွာရွိေနဆဲပါ။ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့အဝတ္အစားေတြ ၊ ရွည္လ်ားလာတဲ့ဆံပင္ေတြ ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမႈတ္ဆိတ္ေမႊးေတြဟာဆိုရင္ျဖင့္ အက်ည္းတန္လြန္းေနခဲ့သည္။ အသားအရည္ကလဲမြဲေျခာက္ၿပီး ေျခေထာက္ကဒဏ္ရာကလဲ ႐ြံစရာတစ္ခုအလားျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ျပည္ေတြတည္ၿပီးအနာကရင္းေနေတာ့လမ္းေတာင္မနည္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့တည္တ့ံအျဖစ္က အမွမ္ပင္ရင္နာစရာေကာင္းလွသည္။ အိမ္ကလူေတြမသိဘူးလားဆိုေတာ့မိုးလင္းတာနဲ႕အုတ္ဂူေလးဆီသြားၿပီးမိုးခ်ဴပ္မွသာျပန္လာတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလျပန္မလာတဲ့ရက္ေတာင္ရွိတာမို႔ အိမ္ကလူေတြနဲ႕ပင္မေတြ႕ရပါ ။
ျပန္လာတဲ့အခါတိုင္းလဲ အခန္းတံခါးကိုေလာ့ခ်ထားေတာ့ေတြ႕ရဖို႔ေတာင္မနည္းႀကိဳးစားေနရွာတဲ့မိသားစုဝင္မ်ားမွာလဲ နင့္ေနေအာင္ခံစားေနရရွာသည္။ ဒဏ္ရာရွိေနမွန္းဘာတစ္ခုမသိထားၾကပါ ။
ငယ်လောကကြိီးထဲကထွက်သွားတာတစ်လပြည့်တဲ့နေ့လေးမှာမောင်ကတော့အုတ်ဂူဘေးမှာသာရှိနေပြီး အိမ္ကမိသားစုဝင္ေတြကေတာ့ဆြမ္းကပ္ေပးေနၾကသည္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလးေတြလဲလုပ္ေပးေနၾကသည္ ။ ယေန႕ခ်ိန္ထိမိသားစုဝင္တိုင္းရဲ႕ႏွလုံးသားေလးထဲမွာဆြဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလး ေကာင္းရာသုကတိလားပါေစ.....
ေမွာင္ရီပ်ိဴးလာတဲ့ညေနခင္းေလးမွာ အုတ္ဂူေဘးကေကာင္ေလး သီခ်င္းေလးဆိုေနဆဲပါ သို႔ေပမဲ့ သူတစ္ေယာက္ထဲသာၾကားနိုင္ေလာက္တဲ့ေလသံမ်ိဴးေလးနဲ႕ေပါ့ ဘာလို႔ဆိုေနပူမိုး႐ြာမေရွာင္အုတ္ဂူေဘးမွာေန႕တိုင္းလာၿပီးသီခ်င္းဆိုေနေတာ့ အနာကရင္းၿပီးေမးခိုင္းပိုးဝင္လာေတာ့သည္။ လူကလဲခ်ိနဲ႕နဲ႕သာရွိေတာ့သည္ ။
"ငယ္....ေမာင္အရမ္းေပ်ာ္ေနၿပီသိလား ေမာင္သိေနတယ္ငယ္ ေမာင္ငယ့္ဆီလိုက္လာလို႔ရေတာ့မယ္ အဲ့ခါက်ရင္ေမာင့္ကိုအားရပါးရအျပစ္ေပးေနာ္
ေမာင္ကလဲအတိုးခ်ၿပီးခ်စ္ေပးအုံးမွာမလို႔ ငယ္သိလား ေမာင့္မ်က္လုံးေတြျပာေနၿပီ အရမ္းလဲခ်မ္းေနၿပီငယ္ရယ္ ေျခေထာက္ကလဲနာလိုက္တာ အသဲခိုက္မတက္ပဲ
