ကြေွလွင့်သွားသော
ပန္းရင့္ေရာင္နဲ႕ဖုန္းေျပာၿပီး စိတ္ကိုအတတ္နိုင္ဆုံးထိန္းကာ မနက္ျဖန္တြက္ျပင္ဆင္ရန္ကိုကို႔ဆီသြားခဲ့သည္ ။ ကိုကိုကေတာ့စာအုပ္ေလးနဲ႕သာအခ်ိန္ကုန္ေနျပန္သည္။ လက္ေဆာင္ေလးကိုၿပီးျပည့္စုံေအာင္လက္ေရးဝိုင္းေလးေတြနဲ႕ခ်ယ္သေနေလရဲ႕....
"ကိုကို.... "
"ေအာ္ Zလာေလ"
"လက္ေဆာင္ေလးကၿပီးၿပီလား "
"အင္း...ၿပီးေတာ့မယ္ ဒါနဲ႕ေျပာစရာရွိလို႔လား"
"ဟုတ္ မနက္ျဖန္အလုပ္ရွိလို႔ကိုကိုပါလိုက္မလားလို႔လာေမးတာ"
"ပန္းခ်ီဆြဲရမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ ကိုကိုလဲအမွတ္တရဓာတ္ပုံေလးဘာေလးရိုက္လို႔ရတာေပါ့"
"အင္း....လိုက္မယ္ေလ "
"Ok အဲ့ဒါဆိုမနက္ျဖန္ကိုးနာရီေလာက္သြားၾကမယ္"
"အင္း...သြားတာေပါ့"
ကိုကို႔ကိုၿပဳံးျပၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကိုျပန္လာခဲ့လိုက္သည္။ တကယ္ပါရင္ထဲမွာအရမ္းဝမ္းနည္းမိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္ေတြပင္က်မိသည္အထိ ခံစားရပါသည္။
ေတာင္းပန္တာနဲ႕မလုံေလာက္မွန္းလဲသိေပမဲ့..မတတ္သာတဲ့အေျခအေနမွာကြၽန္ေတာ္လုပ္မွျဖစ္မွာမလို႔....ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကို....
Zကမနက္ျဖန္ပုံဆြဲရမွာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲပ်င္းေနရမဲ့တူတူဓာတ္ပုံေလးဘာေလးရိုက္ၿပီး အမွတ္တရအေနနဲ႕ ေမာင့္အတြက္ျပင္ဆင္ထားတဲ့လက္ေဆာင္ေလးထဲထည့္ေပးခ်င္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္နဲ႕ေဝးရာကိုထြက္ေျပးခဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာေမာင္သာစိုးမိုးထားဆဲပါ......
အရမ္းခ်စ္ခဲ့ေတာ့ ေပးဆပ္ရတာေတြကလဲမ်ားေနျပန္သည္။
လြမ္းတယ္ေမာင္ေရ.....
"ေမာင္ေလး မနက္ျဖန္ေမာင္ေလးကို သဘာရွိတဲ့ဆီေခၚသြားေပးမယ္"
"အင္း....ကြၽန္ေတာ္ခံနိုင္ရည္ရွိပါ့မလား"
"အို...ခံနိုင္ရည္မရွိစရာလား ေမာင္ေလးေနာက္မွာမမရွိတယ္"
"တကယ္ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ပါ....ကြၽန္ေတာ္....ကြၽန္ေတာ္လြတ္ခ်ဖိဳ႕ထိေတြးထားၿပီးသား"
