ကြေွလွင့်သွားသော
လတ္ဆတ္တဲ့ေလျပည္ေတြနဲ႕အတူငယ့္ဆီကိုေမာင္လာေနေပမဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ပူေလာင္ေနရတယ္။ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကိုမမနဲ႕အတူလာခဲ့သည္ ။ ဒယ္ဒီႀကီး နဲ႕မာမီႀကီးတို႔ကပါ လိုက္ပို႔ေပးၾကပါသည္။
ဘာမွအလြန္အကြၽံမျဖစ္ဖို႔ကိုလဲအထပ္ထပ္မွာေနသည္။ ေမာင္စိုးရိမ္ေနတဲ့တစ္ခုတည္းေသာအရာက ငယ့္ကိုဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ၿပီး ဆုံးရႈံးရမွာကိုပဲ ဒါမဲ့ေမာင္ငယ့္ကိုမုန္းမိၿပီလားဆိုတာေတာ့မေသခ်ာပါ။
ေမာင့္ကိုခုလိုအရမ္းခက္ထန္လာေအာင္ငယ္ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခဲ့တာမို႔ ပထမအႀကိမ္ေမာင္ရင္နာနာနဲ႕သိမ္းပိုက္ခဲ့ေပမဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ငယ္ကထပ္ၿပီး လုပ္ရက္ျပန္တယ္။ေမာင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ အရာအားလုံးဘာျဖစ္လာမယ္မွန္းႀကိဳမသိနိုင္တာေၾကာင့္ ျပင္ဆင္ထားပါငယ္......
ေလယာဥ္ျပတင္းေပါက္ကတိုက္ခတ္လာတဲ့ေလျပည္ေတြနဲ႕အတူေတြးေတာေနမိသည္ ။ မၾကာလိုက္ပါ အိပ္စက္ျခင္းဆီဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္။ ဘာလို႔ဆို ေမာင္အရမ္းပင္ပန္းခဲ့တာေၾကာင့္ပါ.....
"ကိုကို အဆင္ေျပရဲ႕လား "
"အင္း...ေျပပါတယ္ ဘာလို႔လဲ"
"အဲ့စာအုပ္နဲ႕ပဲအခ်ိန္ကုန္ေနတာဆိုေတာ့ တစ္ခုခုရွိလို႔လား"
"လက္ေဆာင္ေလးပါ ေနာက္ဆုံးႀကိဳးစားျခင္းလက္ေဆာင္ေပါ့ "
"ဘယ္သူ႕တြက္လဲ မဟုတ္မွ...."
"ဟုတ္တယ္ ေမာင့္အတြက္ ေမာင့္အတြက္ငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးလက္ေဆာင္ေလး"
"ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
တိုးဖြဖြေလးသာေရ႐ြတ္မိသည္။ အရမ္းခ်စ္တဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပၚ ရက္စက္ခဲ့တဲ့သူေတြထဲကတစ္ေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေနာင္တရမိသည္။
"ဟင္...ဘာေျပာလိုက္တာလဲ မၾကားလိုက္လို့္"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အျပင္သြားၾကမလားစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္"
"အင္း....သြားၾကတာေပါ့"
"အိုေက ဒါဆိုေရခ်ိဴးၿပီးရင္သြားၾကမယ္"
