ကြေွလွင့်သွားသော
သဘာေမာင္ဟိုတယ္တစ္ခုေရွ႕မွာရပ္ၿပီး လက္ထဲကကဒ္ကိုၾကည့္ေနခဲ့သည္။ နဲနဲၾကာမွအထဲကိုဝင္သြားၿပီး ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာမွာကဒ္ျပလိုက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က အခန္းလိုက္ျပေပးလာခဲ့သည္။
"ဒီဘက္ကိုႂကြပါရွင္"ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ကြၽန္ေတာ္လဲေခါင္းၿငိမ့္လို႔သာလိုက္သြားခဲ့သည္။
အခန္းတစ္ခုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက "ေရာက္ပါရွင့္ ဝင္သြားလိုက္ပါ"တဲ့
ေျပာၿပီး ထြက္သြားေလသည္။
သဘာေမာင္ အထဲမွာဘာရွိေနမွန္းမသိပါဘဲ ပန္းရင့္ေရာင္က သြားေတြ႕ဆိုလို႔သာလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လဲ ပန္းရင့္ေရာင္ကမွာလိုက္ေသးသည္။ ဒီေနရာမွာျဖစ္တာမွန္သမွ် သက္ဆိုင္တဲ့သူေတြဘဲသိပါေစတဲ့ ေမာင္သိသြားလို႔မျဖစ္ဘူးတဲ့ေလ ဘာမွန္းမသိေပမဲ့ အေရးႀကီးတာပိုက္ဆံ ခုခ်ိန္မွာအေမ့တြက္ပိုက္ဆံကအေရးတစ္ႀကီးလိုအပ္ေနသည္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္သည္
ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းနဲ႕ အထဲမွာရွိေနသူေၾကာင့္ တစ္အ့ံတစ္ဩေရ႐ြတ္မိသြားခဲ့သည့။
"ဟင္...ဦးေလးႀကီး ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"
"ေအးေဆးေပါ့ ေကာင္ေလးရာ လာပါဒီနားကို" ဆိုၿပီး သူ႕ေဘးကိုေခၚေနသည္။
အခုအခန္းထဲမွာျမင္ေနရတဲ့သူကေတာ့ ေမာင္တို႔အိမ္ကdriverဦးေလးႀကီး
"ေကာင္ေလး မင္းေတြ႕ရမဲ့သူကငါပဲ ၿပီးေတာ့ ဒီအခန္းထဲကကိစၥကိုလဲ ဒီမွာပဲၿပီး ဆုံးရမယ္ အျပင္ကိုမေပါက္ၾကားရဘူး"
"ဘာလို႔လဲ အခုကြၽန္ေတာ္ကဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"သိခ်င္ရင္ အဝတ္ေတြခြၽတ္လိုက္"
"ဘာဗ်! ခမ်ားဘာစကားေျပာတာလဲ ကြၽန္ေတာ့ကိုဘယ္လိုအတန္းအစားထင္ေနလဲ"
"အဟက္ မင္းေငြမလိုခ်င္ဘူးလား"
"ေငြ...လိုခ်င္တယ္ ဒါ...ဒါေပမဲ့"
"အခ်ိန္ၾကာတယ္ ေကာင္ေလးရာ မင္းအေမအသက္မမွီဘဲေနအုံးမယ္"
သဘာေမာင္ မ်က္ရည္တို႔ဆည္က်ိဴးသလိုက်လာေတာ့သည္။ ငိုရင္းတန္းလန္း မတက္သာတဲ့အဆုံး အဝတ္ေတြကိုခြၽတ္ရေတာ့သည်။ စိတ္ထဲမွာလဲ အထပ္ထပ္ေတာင္းပန္ေနမိသည္။
