ကြေွလွင့်သွားသော
သဘာမောင်ဟိုတယ်တစ်ခုရှေ့မှာရပ်ပြီး လက်ထဲကကဒ်ကိုကြည့်နေခဲ့သည်။ နဲနဲကြာမှအထဲကိုဝင်သွားပြီး ဧည့်ကြိုကောင်တာမှာကဒ်ပြလိုက်တော့ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတစ်ယောက်က အခန်းလိုက်ပြပေးလာခဲ့သည်။
"ဒီဘက်ကိုကြွပါရှင်"ဆိုပြီး ပြောလို့ကျွန်တော်လဲခေါင်းငြိမ့်လို့သာလိုက်သွားခဲ့သည်။
အခန်းတစ်ခုရှေ့ရောက်တော့ ကောင်မလေးက "ရောက်ပါရှင့် ဝင်သွားလိုက်ပါ"တဲ့
ပြောပြီး ထွက်သွားလေသည်။
သဘာမောင် အထဲမှာဘာရှိနေမှန်းမသိပါဘဲ ပန်းရင့်ရောင်က သွားတွေ့ဆိုလို့သာလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့လဲ ပန်းရင့်ရောင်ကမှာလိုက်သေးသည်။ ဒီနေရာမှာဖြစ်တာမှန်သမျှ သက်ဆိုင်တဲ့သူတွေဘဲသိပါစေတဲ့ မောင်သိသွားလို့မဖြစ်ဘူးတဲ့လေ ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ အရေးကြီးတာပိုက်ဆံ ခုချိန်မှာအမေ့တွက်ပိုက်ဆံကအရေးတစ်ကြီးလိုအပ်နေသည်။
ချက်ချင်းဆိုသလို တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်သည်
မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းနဲ့ အထဲမှာရှိနေသူကြောင့် တစ်အ့ံတစ်ဩရေရွတ်မိသွားခဲ့သည့။
"ဟင်...ဦးလေးကြီး ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
"အေးဆေးပေါ့ ကောင်လေးရာ လာပါဒီနားကို" ဆိုပြီး သူ့ဘေးကိုခေါ်နေသည်။
အခုအခန်းထဲမှာမြင်နေရတဲ့သူကတော့ မောင်တို့အိမ်ကdriverဦးလေးကြီး
"ကောင်လေး မင်းတွေ့ရမဲ့သူကငါပဲ ပြီးတော့ ဒီအခန်းထဲကကိစ္စကိုလဲ ဒီမှာပဲပြီး ဆုံးရမယ် အပြင်ကိုမပေါက်ကြားရဘူး"
"ဘာလို့လဲ အခုကျွန်တော်ကဘာလုပ်ရမှာလဲ"
"သိချင်ရင် အဝတ်တွေချွတ်လိုက်"
"ဘာဗျ! ခများဘာစကားပြောတာလဲ ကျွန်တော့ကိုဘယ်လိုအတန်းအစားထင်နေလဲ"
"အဟက် မင်းငွေမလိုချင်ဘူးလား"
"ငွေ...လိုချင်တယ် ဒါ...ဒါပေမဲ့"
"အချိန်ကြာတယ် ကောင်လေးရာ မင်းအမေအသက်မမှီဘဲနေအုံးမယ်"
သဘာမောင် မျက်ရည်တို့ဆည်ကျိူးသလိုကျလာတော့သည်။ ငိုရင်းတန်းလန်း မတက်သာတဲ့အဆုံး အဝတ်တွေကိုချွတ်ရေတာ့သည်။ စိတ်ထဲမှာလဲ အထပ်ထပ်တောင်းပန်နေမိသည်။
