Ben Kazandım 🃏(1-2)

53.Bölüm ara

Uraz'ın bana olan bakışlarıyla konuşmak istediğini anlamıştım. Meğersem Melih ve Mert küçüklükten beri arkadaşlarmış ve bundan kimsenin haberi yokmuş. Uraz bu konuşmalar boyunca sırf bana bakmıştı, gördüğümü bildiği halde tepki vermeme dahada sinir oluyordu.

''Ben geliyorum''diyerek ayaklandım ve bahçeye doğru ilerledim. Uraz'ın arkamdan geldiğini duyabiliyordum. Havuzun yanındaki koltuklara oturdumki sesimizi içerdekiler duymasın.

''Ne bu tavır? Yüzüme bile bakmadın farkında mısın?''dedi Uraz. Sinirliydi ama ben yüzüne bakmıştım. Tavırda yapmamıştım halbuki

''Sevgilim saçmalama bir şey olmadı''dedim elini tutarak ama inanmış gibi değildi. ''Haber vermeden çıkmışsın''diyerek devam etti. Belki bu konuda haklı olabilirdi, haber vermem gerekiyordu.

''Aslında Mert'ler biliyordu''dediğimde direk gözleri büyüdü, yanlış bir şey mi demiştim?

''Mert'ler? Mert ve kimler?''dedi şaşkınlıkla. Cidden buna mı takılmıştı? Neye sinirlendi bu?

''Ya bizimkiler işte...bu tavır ne? Sanki sana ihanet ediyormuşum gibi davranıyorsun''

''Nisa farkında mısın bilmiyorum ama sabah gereksiz yere triplendin sonra haber vermeden gittin ardından da bu kıyafetlerle gülerek içeri bir erkek ile geliyorsun''dedi sert bir şekilde. Son cümlesi ile öylece durmuştum, tüm mimiklerim durmuştu. Bir erkek dediği Melih'ti ve kendide tanıyordu Melih'i

''Uraz...ııım...şu an konuşmasak daha iyi yoksa cidden kalpler kırılacak''dedim ayaklanarak ama o da benle ayaklandı. Kırılıyordum ve ileriye giderse bende onu kıracaktım yanlışlıkla.

''Nisa!''dedi tıslar gibi. Attığım o bir adımı geri atıp Uraz'a döndüm, yüz ifademdende anlamalıydı ciddi olduğumu. Bana sesini yükseltmişti

''Daha sabah Murat'ın korkusuyla bana garip garip davrandın şimdide süslenerek eve geliyorsun. İyi olmanı tabiki istiyorum ama böylede olunca bir garip oluyor''dedi olaylara anlam vermek istercesine. Haklıydı ben olsam bende garipserdim hemde çok.

''Sevgilim-''ellerini tutmuştumki ellerini ellerimden çekti ''Aklında bir plan var dimi'' dedi şaşkınca.Aslında sadece herkese iyi olduğumu göstermeye çalışıyordum, iyi olmadığım halde.

Gülen yüzüm solarken bakışlarımı ondan çektim ve içeriye doğru ilerledim, Uraz iki kere durdurmaya çalışsada ondan kurtulup diğerlerinin yanına geçtim

''Güzelim?''dedi Ateş abim.Bakışlarımı ona çevirirken yanına ilerledim ve oturdum.Sırtımı göğüsüne yaslarken kollarını bana doladı ve saçlarımdan öpüp ''Hayırdır'' diye fısıldadı.

''Uraz ve ben işte''dedim kısık bir sesle. ''Anlatmak ister misin?''dedi ama istemiyordum. Akşam barışacağımızı biliyordum zaten. ''Akşama barışırız....Yarın evden erken çıkabilirim'' dememle abim bana döndü. Kaşları çatılıydı.

''Neden? Nisa bak bugüne bir şey demedim ama yarın asla tek çıkmana müsade etmiyorum''dedi.İyi bende tek çıkmazdım.

''Demek hâlâ Nisa ile sevgilisiniz valla tebrik ederim...bu kız katlanılmaz çünkü''dedi Melih, bunu Uraz'a dediği o kadar belliydiki. Uraz'ın bakışları beni bulduğunda geri Melih'e döndü

''Bu ikili asla ayrılmaz''dedi Kaan. Uraz ters bir şey söyleyecekti galiba çünkü Kaan bir eli ile Uraz'ın kolunu tutmuştu.

-

Yatakta öbür tarafa döndüm. Nerede kaldı bu Uraz? Saatte geç oluyordu. Salonda geçen konuşmalardan sonra yemek yemiştik şimdide Uraz'ı bekliyordum barışmak için.