Ben Kazandım 🃏(1-2)

64. Bölüm

Her şeye ramen güzel bir akşam yemeği geçirmiştik. Abimleri ne kadar çok özlediğimi fark ettim. Sessiz ve sakin geçen yemeğin ardından hep beraber bahçeye çıkmaya karar verdik. Daha doğrusu üç günün ardından yapacağım ilk denemede yanımda olmak istediler.

''Şimdi seni kucağıma alıp koşsam ne yapabilirsinki?'' Enes abime gözlerimi devirdim. O kadar basit olsaydı daha önceden denerdik. ''Aynen dene bir bakalım sonra kim nereye koşuyor.'' Yusuf abim Enes abimin kafasına vurdu ama Enes abim bozuntuya vermedi.

''Eğer Nisa bugün hallederse yarın bendensiniz. Hem zaten iki gün sonra defile yok mu?'' defile mi? Ne defilesi? Şaşkın şaşkın Kuzey abime bakarken önüme geçen Mert'in ellerini tuttum. ''A doğru. Annemin defilesi var. Unutmuşum ya.'' dedi Ateş abim. Nasıl yani? Annemin defilesi mi vardı peki benim neden haberim yok?

''Benim neden haberim yok? Hem ben bu halde nasıl gideyim?'' dedim ardından bahçeye doğru bir adım attım. Dikkatli bir şekilde bahçeye çıktım ve Mert'in beni yönlendirdiği şekilde ilerledim. ''Ne varmış halinde? Bak ne güzel yürüyorsun.'' diyip omuz silkti Güney abim.

''Yarında dışarıyı deneriz istersen.'' bakışlarım Mertle buluştu. Onsuz ne yapardım ben? Gerçekten hakkını asla ödeyemem. Tebessüm ettim. ''Bu süreçte yanımdan ayrılamayacaksın biliyorsun dimi?'' sinsice gülümsediğimde Mert bu halime güldü.

''Baştan söylüyorum kendi başına çıkmayı becerdiğinde uzun bir tatile çıkacağım hem çok uzun bir tatil. Anca toparlanırım.'' Alla alla, nereye gittiğiniz düşünüyor? Kaşlarımı kaldırı, ''Hı hı.'' dedim ve başımı dalga geçer gibi salladım.

''Melek gelebilir bir kaç güne. Sonuçta çocuğumun babasının yanındada olması lazım.'' yutkunamadım. Güney abim gerçekten baba oluyordu. Melek ablayı özlemiştim, veda bile edememiştik birbirimize. ''Gelsin, özlemiştim zaten.'' ellerimin sıkılmasıyla Mert'e döndüm. Gülümsedim. Sorun olmadığını göstermeye çalışıyordum ama hâlâ şaka gibi geliyordu. Güney abim baba olmuştu ama ben bir türlü inanamıyorum.

''Annemlere söyledin mi?''

''Daha söylemedim Yusuf hem şu an söylemek çok mantıklı değil. Annem fazla sinirli.'' bakışlarımı kaçırdım. Dünkü olaya sinirlendiğini biliyorum ama o da aklında her şeyi planlamış. Uraz'la yaşayacağım evi bile planlamıştır. Bu çok korkunç, neden bu kadar çok Uraz'ı seviyor bilmiyorum ama bu beni korkutuyor. Yutkundum. ''Güzelim.'' yerdeki bakışlarımı abime çevirdim.

''Seninle alakası yok. Defile gerginliği var üstünde.''

''Kesin öyledir. Planlarının suya düşmesiyle alakası yok yoksa.'' çocuk değildim ben. Her şeyin farkındayım. Annem Urazla olmamı en başından beri istiyordu zaten. ''Fıstığım kimse seni zorlayamaz biliyorsun dimi?'' Yusuf abim haklıydı ama annemi anlayamıyordum. Garip bir şekilde kendimi zorunlu hissediyordum.

''Abi annemi tanımıyormuş gibi konuşma. Neyse cidden bu konuları konuşmak istemiyorum.'' elimin okşanmasıyla Mert'e döndüm, elini sıkmaya başlamıştım bu yüzden hızla sıktığım ellerimi serbest bıraktım.

''Nisa şu an en son düşünmen gereken kişi annem. Hem annem kendi kafasında kursa ne olur? Hatırlamıyor musun beni kimlerle kimlerle kurdu kafasında.'' dedi Kuzey abim ve yüzünü buruşturdu. Haklıydı, Kuzey abimi kimlerle kimlerle yapmaya çalışmıştı. İstemsizce güldüm, annemin o zorlaması çok komikti.

''Görmen lazımdı. Annem takmış cemiyetten birini koluna eve geldi ama nasıl şeyler yapıyor aklının ucuna gelmez. Kuzey abimle aynı odaya sokup kapıyı kilitledi birde odada mumlar var her yerde. Sonra şirkete gittiklerinde ikisini asansöre bindirip elektrikleri kesti. Çok korkutucuydu, kızda sonrasında korkup kaçtı.'' Mert'e dönüp kahkaha attığımda Mert'te bu dediklerime güldü. Elleri yavaşça elimi bıraktı ardından öylece ilerlemeye başladık. ''Kuzey'in yüz ifadesini hayal edebiliyorum.''