சிவப்பு நிறத்தில் தடிமனான அட்டை. அதில் பொன்னிறத்தில் எழுத்துக்கள்.
சௌபாக்கியவதி சிதாரா சீனிவாசன்.
ஆதித்தின் மனதில் அரைக்கணத்தில் தன்னை சாலையில் தடுத்துப் பிடித்த மையிட்ட விழிகள் நினைவிற்கு வந்தன. தன்னோடு தனிமையில் கெஞ்சிய மருண்ட விழிகள்.
"எனக்கு நிறைய ஆசை இருக்கு. அதையெல்லாம் கல்யாணம் பண்ணிட்டு செய்ய முடியாது. எனக்குக் கல்யாணமெல்லாம் வேணாம். தயவுசெஞ்சு என்னைப் பிடிக்கலைன்னு சொல்லிடறீங்களா?"
"இந்தப் பொண்ணுக்கு இன்னிக்கு கல்யாணமா!?"
தான் ஏன் இவ்வளவு திகைக்கிறோமென அவனுக்கே புரியாமல் ஆதித் அதிர்ச்சியானான்.
பர்வதம் அவனை ஏளனமாகப் பார்த்தார்.
"ஏன்.. நீ இல்லைன்னா அந்தப் பொண்ணுக்கு வேற பையனா கிடைக்கமாட்டான்!? அந்தக் குழந்தை எவ்ளோ சமத்து தெரியுமா? அவ மனசுக்கு ஏத்தமாதிரி ஒரு நல்ல வரனா அமைஞ்சிருக்கு... ஹ்ம்ம்... அவங்க அப்பாம்மா குடுத்து வச்சவங்க..."
பலத்த பெருமூச்சோடு அவர் பேச, ஆதித் ஆயாசமாகக் கண்களை சுழற்றினான். அவனைக் கண்டுகொள்ளாமல் பர்வதம் தொடர்ந்தார்.
"இன்னிக்கு சாயங்காலம் வரவேற்பும், பரிசமும். நாளைக்குக் காலைல முகூர்த்தம்"
"ஓகே... தாராளமா போயிட்டு வாங்க! எதாவது கிப்ட் வாங்கிட்டுப் போங்க.."
"நீயும் கூட வா கண்ணா"
"கிப்ட் வாங்கத்தானே, வரேன் பாட்டி"
"ப்ச், கல்யாணத்துக்கு!"
"கல்யாணத்துக்கா!? எனக்கு யாரையுமே தெரியாது அங்கே! நான் வந்து என்ன பண்ணப்போறேன்? நான் எதுக்கு பாட்டி!? தனியா வந்தா போரடிக்கும்..."
பாட்டி குறும்பாக இதழ்வளைத்தார்.
***
மாலை ஐந்தரை மணிக்கு, காரில் தன்னை வம்படியாகப் பிடித்து ஏற்றிய நிவேதனையும் நகுலையும் முறைத்தான் நரேன்.
"யாருக்கோ கல்யாணம் நடக்கறதுக்கு என்னை எதுக்குடா கடத்திட்டுப் போறீங்க?? பாட்டி... நீங்களாச்சும் கேளுங்களேன்!"
