"အီး ....ဟီး ဟင့္ ...ဟင့္"
"႐ြတ္..... ႐ြတ္"
"သူေတာင္းစားႀကီး.... ေသနာႀကီး.... ငါ့ကိုေခၚၿပီး
ႏွိပ္စက္ေနတာ... ဟင့္"
"သူတို႔အိမ္မွာေနတာဆိုေတာ့.... ငါ့ကိုအႏိုင္က်င့္ေနၾကတယ္ "
"ငါ့ အိမ္လာၾကည့္ ....လက္စားျပန္ေခ်ျပမယ္"
"ဟင့္ ....႐ြတ္"
ေျပာလဲေျပာ၊ငိုလည္းငို၊ႏွပ္ညႇစ္လည္းမျပတ္။
ေပတလူးၿပီး ေအာ္ဆဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ခ်စ္မဝေလး။
အေမနဲ႔သူအဆင္မေျပတာကို မိမိသိေပမဲ့ အေမေနရာတကာ လိုက္ေျပာေနတာေတာ့ တကယ္ မသိခဲ့႐ိုးအမွန္ပါ။အေမ့ကိုလည္းခ်စ္တယ္၊မင္းကိုလည္းခ်စ္တယ္။ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို
ေျပလည္ေစခ်င္မိတယ္ကြာ။
ဘယ္သူ႔ကို ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။အိမ္ျပန္လာရင္ အိမ္သားေတြရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္က အေမာဆို႔ေစသည္။
ငါနဲ႔ေနလို႔ မင္းစိတ္ညစ္ေနရၿပီဆိုတဲ့အခ်က္က ငါ့ကို
တကယ္ရင္နာေစသည္။ငါေျပာလိုက္တဲ့ စိတ္ ကုန္ေနၿပီဆိုတဲ့ စကားက မင္းကိုမဟုတ္ဘူးနယုန္ေလး။
မင္းကိုအဆင္ေျပေအာင္ မထားႏိုင္တဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါစိတ္ကုန္တာပါကြာ။
စိတ္ႀကိဳက္ေအာ္ၿပီးသြားတဲ့ ေကာင္ေလးက ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ အျပင္ထြက္မဲ့ဟန္ျပင္ေနေတာ့။
"ဒါ.... ဘယ္လဲ"
"....."
"ဘယ္လဲလို႔"
"...."
သူ႔လက္ေလး ဖမ္းဆြဲၿပီး မ်က္ႏွာကိုမိမိနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဘက္ျခမ္း ဇက္က်ိဳးမတတ္ လိမ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးကိုအတင္းလွည့္ေမးရသည္။မေျဖဘူး ေပကပ္ကပ္နဲ႔ ျပဴးၾကည့္ေနသည္။တစိတ္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးလည္း ေထာ္ေနသလားလို႔။
"......."
"ဖယ္... လႊတ္... လမ္းထိပ္ သြားထိုင္ေနမလို႔"
"အိမ္က.... ထြက္မသြားဘူးမလား"
"ငါ့မွာ ဘယ္မွသြားစရာမရွိဘူး.... လႊတ္....
ေခြးေကာင္"
ေဒါသသံရယ္၊ဝမ္းနည္းေနတဲ့အသံရယ္ ေပါင္းစပ္ၿပီး
ထြက္လာတဲ့ နယုန္ေလးရဲ႕ အသံၾကားလိုက္ရသည့္အခါ
ရင္ထဲနင့္ကနဲ။
YOU ARE READING
တို့အတူ(တို႔အတူ) Completed
General Fiction(ထမုံ+နယုန်) မိတ်ဆွေ၏ဘဝမှာ ဆိုးတူကောင်းဖက်တစ်ယောက်တော့ ရှိဖို့လိုအပ်ပါသလား။ လိုအပ်သည်လို့ ယူဆလျှင်ဖြင့် ကျတော်တို့နှင့်အတူ ဒီficလေးကို စီးမြောကြပါစို့ဗျ။ မိတ္ေဆြ၏ဘဝမွာ ဆိုးတူေကာင္းဖက္တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိဖို႔လိုအပ္ပါသလား။လိုအပ္သည္လို႔ ယူဆလွ်င္ျဖင့္ က်ေတာ...
