Bir YUSUF Masalı ( Tamamlandı)

49

6 ay sonra...

*** Yusuf ***

Günler su gibi akıp geçerken kızımız Manesa dünyaya geleli altı ayı geçiyordu. Ek gıdaya geçiş sürecinin başlamasıyla beraber Züleyha da da tatlı bir telaş başlamıştı. Hayatımız yeniden yavaş yavaş düzene giriyor. Aklımızda ve ruhumuzda bizi yaralayan problemler geride kalıyordu.

Züleyhanın doğumundan bir kaç hafta sonra babası için uygun donör bulunmuş sağlığı yerine gelmişti. Züleyha ile defalarca görüşmek istemiş olmasına rağmen Züleyha babası ve ailesine karşı kesin bir çizgi çizerek onların hayatımıza müdahale etmesinin önüne geçmişti. Bu konuda elbette karar verecek olan kendisiydi ben yalnızca bu süreçte verdiği kararlarda ona destekçi olmak rolünü üstlenmiştim. Her şey onun istediği gibi olmalıydı ki hayatına devam ederken tereddüt yaşamasın. Elhamdulillah öyle de oluyordu.

Öte yandan açtığımız davalar ve ortaya koyduğumuz deliller sonrasında teyzesi ve kızı da hak ettikleri cezayı alarak İzmir kapalı ceza evinde yerlerini almıştı. Züleyha annesinden kalan tüm mal varlığını Çocuk esirgeme kurumuna bağışladığında ne kadar şanslı bir adam olduğumu bir kez daha anladım. Yüreği kocaman bir kadının kalbinde baş köşede olmak bana gurur veriyordu elbette.

" Yusuf seninle bir konu hakkında istişare etmek istiyorum."

Akşam yemeğini yedikten hemen sonra ben bulaşıkları yıkamak görevini alırken, Züleyha da kızımızı uykuya yatırmıştı. Oğlumuz ise oyuncakları ile kurduğu dünyasında kahkahalar atmakla meşguldü.

" Ciddi bir şey mi var?"

" Tabi ki ciddi ama korkulacak bir şey değil sakin ol."

Cezvede kaynattığı kahveyi fincana dökmeden hemen önce göz kırpıyor. Korkmamam gerektiğini anladım da rahat bir nefes alarak ellerimi kuruluyorum. Ardından birlikte salona geçiyoruz. Çıkardığım sehpanın üzerine Züleyha kahve fincanlarımız bıraktıktan sonra karşıma oturuyor.

" Hayatım manesa doğalı altı ay oldu ve benimde ücretli iznim bitti. Ben çocuklara daha çok vakit ayırmak istiyorum. Ücretsiz izine ayrılsam bu bizi maddi açıdan sıkıntıya sokar mı?"

" Vallahi aklımdan geçiyordu ama işini o kadar seviyorsun ki söylemeye dilim varmadı. Maddi açıdan sıkışmayız güzelim, geçiniriz elhamdülillah Allah'ın izniyle sen hiç bunu düşünme. Önemli olan çocuklarımız."

Züleyhanın sevincine diyecek yoktu. Çocuksu bir neşeyle ellerini çırptı.

" Tamam o zaman yarın hastaneye gider evrakları hallederim. Olmaz diyeceksin diye korkuyordum."

" Olur mu güzelim bu kararı verecek olan sensin. İstersen hiç çalışma."

Kahvesinden bir yudum aldıktan sonra gülümsüyor.

" İşine gelir biliyorum ama çok beklersin."

Gülerek beline uzanıp kendime çekiyorum. Elindeki kahveyi telaşla sehpanın üzerine bırakıp dudağına bıraktığım buseye karşılık veriyor.

" Yusuf!"

" Ne Yusuf? Hazır çocuklar da uyuyor."

" Ama..."