Dark and Dangerous

Kabanata 9

Anabella

“Oh? Aalis ka na agad, Kring-Kring? Kuwentuhan mo naman ako kung ano ang ginawa ninyo ni Malik doon sa gubat kanina,” sabat ni Evan nang ambang aalis na ako roon.

Batid ko ang pang-iinsulto sa tono nito na hindi ko alam kung para saan. Nilingon ko ito nang bahagya at nagkibit-balikat, saka umalis doon. Ngunit hinabol pa rin ako nito hanggang sa gate nila kaya naman nagsalubong ang mga kilay ko.

“May kailangan ka ba, Señorito?”

Tumiim ang tingin nito sa akin at humigpit ang pagkakahawak sa pulso ko. “Akala mo ba hindi ko kayo nakita ni Malik sa gubat kanina? Para kayong magshota kung maglampungan.” Parang galit pa ito.

“E, ano naman ngayon sa iyo kung nakita mo kami? Wala naman kaming ginagawang masama roon dahil friend ko lang si Malik, at saka mabait siya sa akin. Kumain lang naman kami roon ng mangga, hindi naglampungan,” pagtatama ko rito at agad na binawi ang pulso.

Natigilan naman ito ngunit naroon pa rin ang dilim sa mukha na hindi ko maintindihan kung para saan. Kung nagagalit siya sa hitsura ko, puwede naman siyang tumalikod at layuan na ako. Hindi ganito na kailangan niya pang ipangalandakan sa mukha ko na ayaw niya sa akin.

“Ano naman ngayon sa akin kung nakita ko kayo?” Pagak itong tumawa at hinuli ang braso ko nang tangkain kong umatras. “Ang sa akin lang, nakakadiri kayo tingnan. Hindi kayo bagay. At puwede ka naman kumuha ng mangga riyan sa tapat namin dahil libre naman iyon, bakit mo pa kailangang kumain ng mangga ng payaso na iyon?”

Nalukot ang mukha ko sa sinabi nito. Tinawag niyang payaso si Malik? Napakasama talaga ng ugali niya.

Hinigit ko pabalik ang braso at blangko itong tiningnan. “Ewan ko sa iyo, Evan. Nakakainis ka talaga kausap.” At hinding-hindi ako kakain ng mangga na pagmamay-ari nila dahil tiyak na puno iyon ng bitterness na mana sa ugali niya.

Ambang lalapit pa itong muli sa akin nang lumitaw si Señor Martin na agad tumama ang tingin sa amin ng kaniyang panganay na anak.

Tinaasan nito ng kilay si Evan. “Tigilan mo nga ang bata, Evan. Inaaway mo na lang lagi ’yang si Sweet,” suway nito sa anak bago ako makalabas ng kanilang tarangkahan.

Isang malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ko bago sulyapan ang hawak na turon na nakabalot pa ng plastik. Napangiti na lamang ako at masayang kinain ang hawak.

“Itay!” pukaw ko sa aking ama na papasok pa lamang sana sa aming kubo. Nilingon ako nito at agad na ipinaskil ang pinakamatamis na ngiti na lagi nitong inilalabas. Daglian akong tumakbo upang yakapin ito nang mahigpit. “I missed you, ’Tay!”

“Aba, aba! Naglalambing na naman ang aking dalaginding.”

Napanguso ako. “Pero, Itay, dose anyos pa lang ho ako. Hindi pa ako dalaginding,” katuwiran ko.

Sa halip na sumagot ay tinawanan lamang ako nito at inayang pumasok sa loob.

Pinaupo ko ito sa upuan at excited na nagtungo sa aming munting kusina sa labas. Doon ko iluluto ang kakainin namin para sa hapunan. Tiyak na pagod ang aking pamilya pag-uwi nila mamaya. Alas cinco pa lamang, may oras pa ako para maghanda.