Dark and Dangerous

Kabanata 7

HIS LOVE, HIS MADNESS

Anabella

“Uuwi na ako,” matigas kong saad dahil iba na ang tingin sa akin ni Evan, tila ba naghahanda nang masunggaban ako.

Nang ambang lalayas ako ay daglian nitong hinuli ang pulso ko na siyang ikinatigil ko. Pansin ko ang paggalaw ng panga nito at seryoso akong pinagmasdan.

“Maglalaro pa kami ng basketball. You should at least stay here para manood, maldita,” anito na ikinatigil ko lalo.

Bagamat nakakairita ang itinawag nito sa akin ay naupo na lamang ako sa sementadong upuan. Saglit ko pang sinulyapan ang grupo ng mga babae sa kabila na bubulong-bulong habang ang masasamang tingin ay nasa akin.

Nagtitimpi kong hinagod ang braso at nag-thumbs up kay Malik na makikipaglaro ng basketball sa magpipinsan. Nabigla pa ako nang mapag-alaman na may pustahan doon. Hindi ko alam na may ganito pala silang kalokohan kaya nagbigay na lamang ako ng sampung piso at pumusta sa grupo ni Malik.

Alam ko na pumapait lalo ang nararamdaman ko sa mga kapatid ni Meg, lalo na kay Evan, ngunit hindi ko talaga mapigilan ang sarili. Tila mas lalo siyang nakaka-asar ngayon dahil ang lakas ng loob niya at makapal ang mukha para kausapin ako nang ganoon.

“Ate, okay ka lang?”

Napalingon ako sa babaeng tumabi sa akin. Umiinom pa ito ng tubig kaya ibinaling ko na lamang sa harapan ang atensiyon.

“Yep, okay lang naman.”

Dinig ko ang malalim na paghinga ni Meg at ngumuso. “Ang sama ng titig sa iyo ng mga kurdapya. Hay! Akala naman nila magugustuhan sila ng mga kapatid ko sa pagpapakita nila ng ganiyang ugali. Pwe!” iritadong anito na tinawanan ko lamang. Tila marami pa itong hinaing sa buhay nang mag-umpisa na naman itong magdaldal habang nanonood sa mga kalalakihan na naglalaro. “Noon pa ako naiinis sa mga iyan. Laging papansin. Buwisit talaga. Kung puwede nga lang ay palayasin na ang mga iyan dito. Haist!”

Kayang-kaya naman nilang magpaalis ng mga tao rito dahil kanila itong lupa na tinitirhan naming lahat, ngunit saan naman patitirahin itong mga taong ito kung sakaling gawin iyon ng mga magulang niya? Kaya nga kahit sige na ang pagmamaktol ni Meg ay hindi nagpapalayas ang mag-asawa ng kahit na sino.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago mapatingin sa mga kalalakihan na naglalaro. Nahuli ko pa ang mga tingin ni Evan na nakatarak sa akin na agad kong iniwasan. Hindi ko maintindihan ang larong basketball kaya sumabay na lamang ako sa agos ng buhay.

Sa hindi inaasahan ay napatitig akong muli kay Alessandro. He really got the features of his father. Habang nalilipasan ng panahon ay lalong lumalakas ang appeal, maihalintulad ko lamang ito sa isang wine. The older, the better. Napakasuwerte ng asawa niya, suwerte sila sa isa’t isa. Hoping na ako rin, makatagpo ng tulad niyang lalaki na husband material.

I need a man in my life, not a boy. A man is a good and a lifetime investment, the latter is a bill.

But Alessandro, he’s still my superhero. Kahit hindi niya alam, kahit hindi niya alam na nag-e-exist pa rin ako sa mundong ito.

“Panay ang sulyap sa iyo ng panganay ko, a.”

Magkapanabay kaming napaigtad nina Venus at Meg dahil sa biglaang nagsalita mula sa likuran namin. Nang lingunin ko ay tila ako namutla nang tumambad sa akin si Sir Martin na nasa likuran ang mga kamay habang tahimik na nagmamasid sa mga naglalaro.