Dark and Dangerous

Kabanata 15

Anabella

Natigilan ako bigla nang sumulpot ang boses na iyon. Dala ng pagod at gutom ay hindi na ako nag-react pa nang husto rito. “S-Señorito . . .”

“Tang ina! Huwag mo akong ma-Señorito-Señorito rito! Paasa ka!”

Namilog ang mga mata ko sa naging pagsigaw nito na halatang galit. Makaraan ay napayuko na lamang ako at bahagyang nakaramdam ng takot dito.

“P-Pero inutusan po ako na maglinis ho ng library . . .”

Napaasik ito na tila hindi tanggap ang naging dahilan ko.

“Tss. I know you are just making excuses! Ayaw mo lang akong siputin! Paasa!” akusa nito na hindi ko na inangalan pa. Hindi ko alam ngunit parang mas bata pa ito mag-isip at umakto kaysa sa akin. Kapag hindi napagbibigyan, nagdadabog.

“Sige po,” sabi ko na lamang at ambang  aalis doon nang pagbantaan ako nito gamit ang mga matatalim na tingin. Tumigil ako sa puwesto at marahang nakagat ang ibabang labi.

“Fine. Umalis ka at huwag nang bumalik dito hanggang mamayang gabi. Pero pagsisisihan mo ang ginawa mong pambabalewala sa mga salita ko, Kring-Kring.”

Nag-angat ako ng tingin sa lalaki na nag-aalburoto. “Wala naman po kasing kuwenta ang mga sinasabi ninyo. Mas kailangan ko po ng pera . . .”

Totoo naman.

Muli na naman ako nitong pinutol na ikinatuptop na lamang ng bibig ko.

“At talagang sumasagot ka pa, ah? Get out of my house! Napakapangit mong balyena ka!”

Tila ba tumigil ang mundo ko nang kaladkarin ako nito palabas ng back door. Huli ko nang naramdaman ang pagtama ng pang-upo ko sa sementadong sahig.

Ilang saglit ko pang pinasadahan ng tingin ang pinto na pinaglabasan ko, saka napahinga nang malalim.

Lagi naman. Tuwing nagagalit siya ay lait na lamang ang naibabato sa akin. Ano pa ba ang bago?

Oo nga at biniyayaan siya ng kagandahang hitsura, pero sapat na ba iyon para manlait at manghamak siya ng isang tulad ko? Isang patunay na hindi lahat ng edukado ay may magandang asal.

Naisipan kong magpahangin na lamang sa aking tambayan at magduyan doon. Hindi maalis sa isip at damdamin ko ang sinabi at ginawa ni Evan kanina, kay bigat sa pakiramdam. Tila tuloy ay wala na akong pag-asa sa buhay.

Wala sa sariling itinapat ko ang mukha sa salamin na bitbit, saka natigilan. Inalis ko rin agad ang maliit na salamin  at mariing napapikit. Kailangan ko nang pumayat.

Nagsasawa na ako sa mga pang-aasar nila at nais kong magbago.

Marahan kong hinaplos ang tiyan na kanina pa kumumulo dala ng pagliban sa tanghalian kanina. Nawalan na ako ng gana. Pakiramdam ko, kapag kumain pa ako ay lalo pa akong lolobo at iyon ang ayaw ko. Titiisin ko na lang siguro ang gutom at baka pumayat ako agad-agad.

Iyon ang pinaniwalaan ng mura kong pag-iisip dala ng kamangmangan pagdating sa tamang pagpapapayat.

Hindi ako kumain ng kahit na ano sa hapunan maliban sa isang pirasong saging.

Isang patak ng luha ang naging resulta niyon habang nangangatog ang katawan ko sa higaan. Madilim ang paligid ngunit hindi ko iyon alintana. Mas pabor ako roon dahil alam kong walang makakakita sa akin sa kalaliman ng gabi.

Lahat ng mga masasamang alaala ko ay bigla na lamang rumagasa sa isip ko na para bang isang galit na galit na ilog. Pakiramdam ko pa, mawawala ako sa katinuan sa mga oras na iyon habang inaalala ang mga nakaraan.