Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 1

~ wil je me beloven dat je niet te verdrietig bent om mij? ~

Met tranen in haar ogen keek Aya naar de kist die naar beneden gezakt was. Ze kon het nog steeds niet geloven. En ze wilde het nog altijd niet geloven dat haar broer daar in die kist lag onder al die bloemen en de Nederlandse vlag. Haar hart trok pijnlijk samen van alleen die gedachte al. Ze kon Zayd daar toch niet alleen achter laten?

Iedereen had inmiddels de begraafplaats verlaten maar zij kon het niet. Ze kon haar voeten niet bewegen. Na alles wat haar broer voor haar gedaan had, lukte het haar niet om van hem weg te lopen. Ze stond letterlijk aan de grond genageld. Het enige wat ze kon was naar die kist kijken waar haar broer in lag. De kist waarvan ze de deksel zo graag wilde openen om nog maar een glimp van hem op te vangen. Maar de luitenant die samen met de kist van haar broer terug gereisd was, had dat hun familie afgeraden. Hij zou niet eens meer lijken op de broer die ze altijd gekend had en dat deed pijn.

Ze zou er veel voor over hebben om nog één keer met hem te praten, of nog één keer naar zijn stem te luisteren. Sterker nog, ze zou er alles voor over hebben. Letterlijk alles.

Ze zou stoppen met het drinken van alcohol. Ze zou nooit meer een kilometer te hard rijden en ze zou verplicht elk jaar de helft van haar salaris doneren aan een goed doel. Het kon haar allemaal niet schelen, zolang ze Zayd nog maar één keer kon zien.

Toen ze Zayd zijn gezicht voor zich zag rolden de tranen over haar wangen die ze de hele dag al had ingehouden. Zijn zwarte haren en bruine ogen die zoveel op die van haar leken. Wat moest ze nou zonder haar broer beginnen?

"Niet verdrietig zijn" hield ze zichzelf voor. Het waren de woorden die Zayd in een brief naar haar had gestuurd. De brief waar ze hoop uit putte. En omdat ze die belofte waar wilde maken veegde ze de tranen van haar wangen en haalde ze tegelijkertijd heel onsmakelijk haar neus op.

'Gaat het?' de woorden achter haar werden gevolgd daar een stevige hand die op haar schouder werd gelegd en daar even in kneep.

'Ik weet het niet.' Aya haalde nog een keer haar neus op, die van de ingehouden tranen maar bleef lopen.

'Je wilt het nu vast niet geloven, maar het wordt elke dag een beetje beter. Kom hier.'

De persoon in kwestie legde zijn arm om Aya's middel en trok haar tegen zich aan zodat ze zijn schouder kon gebruiken om uit te huilen.

Aya haatte deze versie van zichzelf. Ze was veel liever die sterke vrouw dan dit hoopje ellende die uit huilde op de schouder van iemand waarvan ze niet eens wist wie het was.

God, ze had opzij moeten kijken toen ze daar nog de mogelijkheid voor had. Maar toen had ze haar ogen op de kist gericht had.

Het enige wat ze nu zag was de blauwe stof van zijn smoking die ze nu verpeste met haar tranen en uitgelopen mascara. Mascara was natuurlijk geen goed idee op de dag dat je je broer ging begraven maar daar kwam ze pas achter wanneer de schade al was gemaakt. De geur van zijn aftershave vulde Aya's neusgaten en voor het eerst in dagen was dat iets waar ze rustig van werd. Dat en zijn warme stem die een verhaal over Zayd vertelde.

'Zayd heeft ooit een bal door een raam heen geschopt. Ik was helemaal in paniek. Maar voor ik het door had, had Zayd al bij het huis aan gebeld. Hij bood zijn excuses aan en nam de schuld op zich. We hebben weken samen klusjes voor die vrouw gedaan om het kapotte raam te betalen. Elke keer wanneer we langs het raam liepen knipoogde hij naar mij dat ik hem had moeten tegen houden. Ik denk dat ik daarom keeper ben geworden.'

Aya glimlachte traag tegen zijn smoking aan. Ze wist nu in ieder geval wie haar zo stevig vast hield. Kjell. Hij was al Zayd's beste vriend sinds ze zich kon herinneren. Zijn rots in de branding zoals Zayd hem altijd noemde en hij had gelijk. Kjell was geweldig geweest voor hen toen ze gevlucht waren uit Afghanistan. Kjell was de persoon die Zayd leerde om te gaan met een nieuw land en daarmee ook de rest van de familie.