Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 9.

"Geniet van elk moment"

'Zussie' riep Nourdin toen Aya de parkeerplaats op liep. Aya keek verbaasd op naar haar broertje.

'Wat doe jij nou hier?' vroeg ze verrast.

'We zouden toch samen gaan eten?' antwoordde hij en haalde zijn hand door de zwarte haren van zijn zus die hij door de war haalde.

'Ik heb me nog niet omgekleed' klonk Aya haar stem waarop Nourdin zijn schouders ophaalde.

'Maakt niet uit dan gaan we wel eerst langs je huis. Wat kijk je bang, heb je een spook gezien ofzo?' vroeg hij haar toen hij de angstige blik in zijn zus haar ogen zag.

Aya's blik verzachtte toen ze realiseerde dat ze hier veilig voor de neus van haar broertje stond en dat Joost ver van haar vandaan was.

'Er is niks' glimlachte Aya. 'Kom dan gaan we naar mijn huis.'

Aya kleedde zich om in haar appartement waarna ze in haar mini cooper stapte en naar het centrum van Amsterdam reed met Nourdin.

'Ik schaam me kapot in deze auto' klaagde haar broertje.

'Omdat hij roze is?' grinnikte Aya.

'Nee omdat je naar elke auto zit te toeteren, nou goed.'

'Posie zeurde er ook al over.'

'Posie heeft gelijk. Ik kan niet eens fatsoenlijk jouw auto lenen.'

'Je mag mijn auto lenen wanneer je wilt Nour. Dat weet je best.'

'Maar ik kan mijn date toch niet ophalen in een roze auto. Lekkere eerste indruk is dat. Wat zal ze wel niet van me denken?'

'Ben je aan het daten?' vroeg ze oprecht geïnteresseerd aan haar broertje.

'Nee, daar heb ik helemaal geen tijd voor.'

'Waar zullen we eten?' vroeg ze haar broertje toen ze dicht bij het centrum kwamen.

'Skek?' opperde Nourdin. De familie Mullah hield niet van dure restaurants maar ging liever voor de gezellige eetcafétjes en dus verbaasde de keuze van Nourdin haar helemaal niet.

Het was druk in het centrum waardoor de parkeerplekjes maar beperkt waren. Uiteindelijk parkeerde Aya haar auto in een parkeergarage dicht bij de Herengracht.

'Mam heeft me gevraagd een portret te schilderen van Zayd' vertelde Aya terwijl ze van de parkeergarage naar Skek liepen.

'Echt?' vroeg Nourdin.

Aya knikte. 'Het is confronterend om zo naar zijn gezicht te kijken. Maar het is misschien ook wel goed voor het rouw proces.'

Dat was tenminste wat Kjell haar gisteren verteld had, toen ze zichzelf had verloren in het schilderen van haar broer. Ze kreeg zijn kaaklijn niet perfect en dat had haar zo erg gefrustreerd dat ze hat hele doek door de kamer had gesmeten. Natuurlijk was op dat moment de bel gegaan en stond Kjell daar met twee pizza's van Domino's.

'Soms heb ik het gevoeld dat hij elk moment nog weer terug kan komen. Dat er ooit op een dag een vlucht vanuit Syrië naar Nederland komt en dat hij daar dan in zit. Ik weet dat het niet zo is maar het lijkt alsof ik dat van binnen nog niet echt durf te geloven' gaf Nourdin toe.

Aya glimlacht naar haar broertje. 'Ik heb dat ook Nour.' Ze was blij dat ze het hier gewoon met haar broertje over kon hebben.

Toen ze een steeg in liepen botste een jongen hard tegen Nourdin op.

'Kijk eens uit joh' riep Aya uit.

De jongen keek op waarop Nourdin de hand van zijn zus pakte. 'Kom Aya we lopen door.'