Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 4.

~ Pijn is tijdelijk, herinneringen blijven voor altijd ~

Welke boodschappen haalde je in vredesnaam wanneer je, afgezien van de maaltijden die Kjell langs had gebracht, bijna twee weken had geleefd op een zak paprika chips en een rol chocolade koekjes? Moest je het dan langzaam weer opbouwen en voor een lichte maaltijd kiezen of kon je meteen een vijf gangen diner eten?

Tenminste iets gezonds had Aya besloten en dus was elke fruitsoort bijna wel in haar winkelkarretje te bespeuren. Van kiwi's tot meloenen en ananassen. Verderop zag Aya een zak met worteltjes liggen.

Het roer ging om en dan wel meteen honderdtachtig graden. Ze deed nooit iets half. Als ze iets deed dan ging ze er meteen voor. Dat hadden haar ouders haar meegegeven toen ze nog maar een heel klein meisje was. Haar glas was nooit half vol, of half leeg. Je had immers een kraan in huis dus je kon je glas zo weer bijvullen.

Het was druk in de supermarkt. Toen ze de worteltjes uit het schrap wilde pakken voelde ze een hand langs haar schouder strijken. Het was een gevoel die ze in geen weken had gekend. Flashbacks schoten terug naar twee weken geleden. Kippenvel verspreide zich over haar armen en verschrikt liet ze de zak met worteltjes uit haar handen vallen. Ze kon dit niet. Niet opnieuw en niet weer die hand op dat ene plekje.

Uit angst om klem te staan tussen het schrap en de persoon deed ze een stap naar achter maar pas op het moment dat ze tegen de persoon op botste realiseerde ze zich dat dat een verkeerde keuze was geweest. Een kreetje verliet haar mond.

'Gaat het?' klonk een stem van de persoon achter haar. Aya keek naar achter en zag daar een man van middelbare leeftijd staan.

'Het spijt me. Ik wilde je niet laten schrikken ik wilde alleen even snel dat zakje met boontjes pakken. Ik heb nogal een haast.'

Aya's lippen vormden een geruststellende glimlach. 'Het is oké.' De paniek verdween langzaam weer uit haar lichaam.

Ze deed een stap opzij zodat de man zijn boontjes kon pakken. Hij lachte vriendelijk naar haar en bood nogmaals zijn excuses aan. Aya wuifde het weg en pakte het zakje met worteltjes van de grond die ze in haar boodschappenkarretje liet verdwijnen.

Toen ze die persoon achter haar had gevoeld was ze zo bang geweest dat het een ander was geweest dat ze direct in paniek schoot. Wat natuurlijk complete onzin was want hoe groot was nou de kans dat ze hém tegen zou komen in een supermarkt in Amsterdam? Vrijwel onmogelijk.

Ze duwde haar boodschappenkarretje verder naar de snoep afdeling en keek vertederd toe hoe een jongen en meisje van een jaar of tien bezig waren met het uitkiezen van hun favoriete chocoladereep. De blonde lokken lieten duidelijk zien dat het broer en zus waren.

'Mama, Becky wil graag de Milka chocoladereep confetti.'

De moeder in kwestie draaide zich om en schudde haar hoofd. 'We hebben nog een hele lade vol met chocolade Becky, kies maar wat anders'

'Maar niet de confetti' zei het meisje zachtjes.

De moeder duwde haar wagentje verder waarop het jongetje stiekem de reep uit het schrap pakte en in het winkelwagentje van de moeder legde. De vrouw schudde haar hoofd maar haar lippen vormden een kleine glimlach.

Juist deze kleine momenten zorgden ervoor dat Aya haar eigen broer meer en meer miste.

Zayd was overal. Als ze bij haar moeder was dan keek hij haar vanaf de foto aan de muur de hele tijd aan, in haar huis had alles een herinnering aan Zayd en zelfs in de supermarkt leek ze niet onder de herinneringen van haar broer uit te komen.

Om op andere gedachten te komen liet Aya haar ogen door supermarkt heen gaan. Ze scande de producten. Haar ogen bleven hangen op de bakmix voor een chocoladetaart en daarmee was ze meteen weer terug bij Zayd. Flashbacks zorgden ervoor dat Aya zich even bevond in het verleden.