Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 17.

~Het spijt me dat ik er niet meer voor jou kan zijn~

Fuck. Nee. Aya wenste dat ze zichzelf op dit moment kon teleporteren. Naar Amerika of naar de wc of ze wilde zelfs nog wel wat tijd in Afghanistan doorbrengen. Zolang het maar ver hier vandaan was. Ze was onwetend de lift in gelopen op weg naar de dienst die ze zou draaien op de spoedeisende hulp.

Net op het moment dat de lift wilde sluiten, sloop Joost nog net door de twee deurtjes heen om bij haar in de lift terecht te komen. Hij had die vuile blik in zijn ogen staan waardoor ze meteen wist dat het mis was.

Haar handen reikten naar de knop die ervoor zou moeten zorgen dat de liftdeuren weer opnieuw openden. Ze nam de trap wel. Haar conditie was belabberd. Al was dat slechts een excuus.

Toen de lift in beweging kwam zonder dat de liftdeuren zich hadden geopend, verscheen er bij Joost een grijns op zijn gezicht.

'Te laat schatje' mompelde hij terwijl hij zijn blik over haar lichaam heen liet gaan.

Automatisch zette Aya een stap achteruit waardoor ze met haar rug tegen de wand van de lift aan botste. Ze kon geen kant op. Het enige wat ze kon was hopen dat die stomme lift zo snel mogelijk op de 35ste verdieping zou zijn.

Joost strekte zijn arm waardoor die gevaarlijk dicht bij haar gezicht in de buurt kwam. Snel wende Aya haar hoofd af maar het had geen enkele zin. Binnen een paar luttele seconden voelde ze hoe de handen van Joost zich om haar wang vouwden.

'Blijf van me af' snauwde ze in een wanhoop poging.

'Voor wie zeg je dit nu Aya?' Joost trok zijn wenkbrauwen op. 'Niemand hoort je hier in de lift, en je weet toch dat ik niet van je af kan blijven?'

Aya werd misselijk van zijn woorden en zette een stap opzij waardoor de hand van Joost van haar wang afviel. Waarom zij? Waarom kan hij niet iemand anders dit aandoen? Al gunde ze dit haar ergste vijand nog niet. De man die voor haar stond was echt ziek.

'Blijf nou toch eens staan mens.' Ruw pakte hij haar bij haar bovenarm vast waarna hij haar met zijn andere hand tegen haar schouder aanduwde tegen de wand van de lift. Ze zat vast.

Zijn mond kwam gevaarlijk dicht bij en niet veel later voelde ze hoe hij haar nek betaste. Zijn tong maakte kleine rondjes net onder haar kaak. Ze wist zeker dat Joost het opwindend bedoelde maar het enige wat ze voelde was een vlaag van misselijkheid.

Ze kon er niet in komen dat deze man gewoon een vrouw en twee kinderen thuis had zitten. Hoe kon je nou zo zijn? Hoe kon je zo lang twee gezichten ophouden?

Net op het moment dat ze dacht dat die tong het ergste was voelde ze hoe Joost een stap naar voren zette en met zijn heupen tegen haar aan leunde. Hij was duidelijk opgewonden en dat maakte dit alles misschien nog wel een stukje erger.

Aya bewoog onder zijn lichaam om er tussen uit te komen maar het leek maar niet te werken. Het enige wat ze voelde was die harde bult van hem.

'Ik zei dat je mee moest werken' siste hij in haar oor terwijl zijn fonkelende ogen haar aankeken.

Die ogen verraden wat de volgende stap zou zijn en dus wende ze haar gezicht af. Ze wilde koste wat kost niet die lippen op de hare voelen. Dat was het geen wat haar de vorige keer dagen lang wakker gehouden had. Zelfs wanneer ze 's nachts in bed had gelegen voelde ze die lippen weer en had ze direct de drang gekregen om haar tanden te poetsen.

'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat wanneer je meewerkt dit alles snel voorbij is.' Hij pakte haar kaak zo hard beet dat er gegarandeerd blauwe plekken achterbleven en eiste haar mond op met de zijne.

Zijn tong duwde tegen haar tanden aan maar ze weigerde hem om hem die toegang te bieden. Het enige wat ze wilde was haar mond openen en vervolgens zo hard op die tong van Joost bijten dat hij verschrikt een stap achteruit zou zetten.

Maar dat zou niet helpen. Dat had ze de vorige keer al gedaan en dat had haar alleen een hardere aanpak opgeleverd.

'Jij voelt dit toch ook schatje' hoorde ze zijn zeurende stem opnieuw.

Aya voelde genoeg maar als ze alles met één woord moest uitdrukken dan was het voornamelijk afkeer. Afkeer voor deze man en afkeer voor wat hij haar aandeed.

Plots klonk het belletje van de lift die aangaf dat ze op de juiste verdieping aangekomen waren. Alsof Joost zich gebrand had liet hij haar los en trok zijn doktersuniform weer recht. Hij deed twee stappen naar achteren zodat hij op gepaste afstand van haar stond en toverde een neutrale glimlach op zijn gezicht toen de lift deuren open gingen.

Aya daarentegen stond nog steeds aan de grond genageld. Ze voelde zich vies. Ze wilde haar tanden poetsen en kon wel een douchebeurt gebruiken. Hoelang had het geduurd? twee minuten? Al was het slechts twee minuten, haar hele leven leek in die paar minuten opnieuw compleet veranderd.

'Alles oké?' vroeg Chantal die haar vanaf een afstandje bekeek.

'Ja het gaat wel' mompelde Aya waarna ze de lift uitstapte. Tranen branden achter haar ogen maar ze kon niet in huilen uitbarsten. Niet hier. Niet terwijl niemand haar zou geloven.

Ze blikte op haar horloge en zag dat ze nog precies tien minuten had om zichzelf bij elkaar te rapen voordat haar dienst begon. Hoe ze het had gedaan wist ze achteraf niet meer maar ze had de volledige dienst van acht uur vol gehouden zonder ook maar één traan te laten.

Ze was naar huis gereden zonder een ongeluk te veroorzaken en had minimaal een half uur onder de douche gestaan om zijn vieze handafdrukken van haar af te spoelen. Vervolgens was ze in haar bed gedoken en ze was niet van plan om daar uit te komen. Een vaag gebons op haar deur had ze net zo lang genegeerd totdat het gestopt was.