Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 6.

~Wil je mama en papa elke dag een kus van me geven.~

Voorzichtig streek Aya met de kwast langs het doek. Ze was nog steeds niet helemaal tevreden over de kleur. Het lukte haar maar niet om die perfecte oranje kleur te mengen. Die kleur van de bomen die ze zo mooi vond gisteren. Daarom had ze besloten het plaatje eerst in het geheel te schilderen en vervolgens de details bij te werken.

Nadat Kjell haar gisteren weer thuis had afgezet was ze naar de winkel gegaan om nieuwe schilderspullen te kopen. De hele terugreis kriebelde het om de foto's die ze had gemaakt over te zetten in een groot doek. Maar aangezien ze die spullen jaren geleden had weggegooid, moest ze eerst nieuwe spullen kopen voordat ze daar aan kon beginnen.

De bel ging en dus veegde Aya haar met verf besmeurde handen af aan haar oude spijkerbroek en liep vervolgens naar de voordeur.

'Mam, Pap' riep ze enthousiast toen ze haar ouders zag staan.

Haar vader glimlachte en trok haar in een stevige knuffel waarop Aya een kus op zijn wang drukte.

'Het is veel te lang geleden dat ik mijn favoriete dochter heb gezien' vertelde hij haar en drukte een kus op haar wang.

Aya glimlachte en gaf vervolgens haar moeder een knuffel en kus.

Haar ouders volgden haar naar binnen waarna ze het tweetal koffie aanbood. Terwijl Aya in het keukentje de koffie klaar maakte liep haar moeder naar het schildersezel wat ze in het midden van de woonkamer had neergezet. Het was de plek waar het licht inval het beste was. Iets wat belangrijk was bij schilderen.

'Je bent weer begonnen met schilderen' riep haar moeder uit. Ze keek naar de eerste versie van het herfstplaatje wat ze vluchtig had overgeschilderd van de foto op haar telefoon.

'Ja ik ben weer begonnen' beaamde Aya.

'Je had zo veel talent' verzuchte haar moeder.

'Nog steeds' verbeterde haar vader zijn vrouw. 'Aya heeft nog steeds veel talent.' Hij wenkte naar het doek alsof dat alles moest verklaren.

'Ja dat bedoel ik ook maar ik zei had omdat ze met schilderen gestopt was.'

Aya glimlachte traag en zette de gevulde koffiekopjes op het tafeltje neer.

'Het is prachtig, Aya' complimenteerde haar vader haar en ging weer terug zitten op de bank.

'Bedankt.'

'Ik ben blij dat jullie zijn langsgekomen' vertelde Aya haar ouders.

'We hadden veel eerder moeten langskomen' zei haar moeder direct.

Aya nam het hen niet kwalijk. Haar ouders woonden dan al wel meer dan tien jaar in Nederland, die Afghaanse cultuur was er al die tijd nog niet uit geslopen. En één kenmerk daarvan was dat ze altijd sterk probeerden te zijn en hun zwaktes vooral niet aan hun kinderen wilden laten zien.

Het verliezen van hun oudste zoon moest voor hen een enorme klap zijn geweest die ze moesten verwerken. En nu ze zichzelf weer een beetje bij elkaar hadden geraapt kwamen ze Aya opzoeken.

'Ben jij oké?' vroeg haar vader bezorgd. 'Gaat het goed in het ziekenhuis?'

'Ik ben oké. De ene dag is beter dan de andere maar ik red me wel' zei ze overtuigend. Ze wist zeker dat wanneer Kjell hier nu was hij een wenkbrauw had opgetrokken en langzaam zijn hoofd had geschud om aan te geven dat ze meer slechtere dagen had dan betere, maar haar ouders waren duidelijk blij met dit antwoord.

'En in het ziekenhuis?'

'Ik heb bijzonder verlof gekregen. Maar verder gaat het daar ook goed. Leuke collega's, goede sfeer op de afdeling' loog ze.

Ze wist niet waarom ze tegen haar ouders loog. Waarschijnlijk om ze niet nog meer kopzorgen te bezorgen. Ze hadden al zoveel meegemaakt.

'Je moeder vertelde me dat je wilde stoppen met de opleiding.'

Aya glimlachte ongemakkelijk. Natuurlijk had haar moeder dat aan haar vader doorvertelt.  'Ja dat was een beetje impulsief. Ik dacht daar niet goed over na. Een vriend heeft me laten in zien dat ik het na het verlof gewoon nog eens moet proberen.'

'Een vriend?' knipoogde haar vader 'Wie?'

Direct gaf haar moeder hem een elleboogstoot. 'Doe toch eens niet zo nieuwsgierig en laat haar gewoon.'

'Wat nou? Dat was Zayd zijn taak. Nu hij er niet meer is moet ik die taak maar op me nemen.'

'Volgens mij vertelt Aya het ons vanzelf wel wanneer ze een relatie heeft, toch? En daarbij ze heeft nog een broer die die taak prima kan overnemen.'

'Ja' antwoorde Aya.

Aya zag hoe haar moeder opnieuw naar het schilderij keek en vervolgens op haar lip beet. Ze fronste haar wenkbrauwen.

'Nee ik ga het je niet vragen' mompelde ze zachtjes voor zich uit.

'Wat ga je me niet vragen' wilde Aya nu weten nieuwsgierig als ze was.

'Nee niets. Laat maar.'

'Ja dag mam. Nu moet je het me vertellen ook. Je kunt niet iets maar half vertellen. Ik kan het heus wel aan.'

Ongemakkelijk haalde haar moeder een hand door haar zwarte haren en keek hulp zoekend naar haar man.

'Ik kan je hier niet bij helpen schat' glimlachte Aya haar vader. 'Ik weet niet eens wat er nu in je hoofd om gaat.'

De vrouw slaakte een zucht. 'Het was gewoon een idee. Een slecht idee.'

'Vertel het nou maar mam' riep Aya uit. Ze kon hier niet meer tegen.

'Ik zat gewoon te denken dat je een portret kan schilderen van Zayd, die we in de woonkamer kunnen hangen. Maar ik weet dat dat voor jou te vroeg is en dat ik dat niet van je kan vragen.'

'Het is goed' zei Aya enkel waardoor er een grote lach op haar moeders gezicht kwam. Voor die lach had ze alles over. Ze had het verschrikkelijk gevonden om haar moeder huilend te zien op de begrafenis van Zayd. En waarschijnlijk was ze er inderdaad nog niet klaar voor om zo'n intiem schilderij van haar broer te maken, maar voor haar moeder had ze alles over.

'Je bent geweldig Aya!' Haar moeder trok haar in haar armen en knuffelde haar stevig. 'Ik kan me geen mooier geschenk wensen dan een schilderij van Zayd geschilderd door jou.'

Aya glimlachte traag. 'Het gaat wel even duren mam.' Alleen al van de gedachte dat ze uren naar Zayd zijn foto moest kijken zonder dat ze hem nog maar ooit in levende lijve kon zien, deed haar pijn.

Waarschijnlijk had ze een supermarktwagentje vol met tissues nodig tijdens het schilderen maar alleen die glimlach van haar moeder was dat het al waard.

'Maakt niet uit. Neem je tijd. Had ik al gezegd dat je geweldig bent?'

'Ja al zo'n drie keer' grinnikte Aya. 

A/N: Ik hoop dat iedereen een fijne vakantie heeft (gehad). Nogmaals sorry voor de trage updates. Ik heb dit verhaal dus precies in mijn hoofd zitten maar het uitschrijven lukt niet helemaal. Ook wilde ik weer een WK verhaal schrijven voor aankomend december.  Maar waarschijnlijk zit ik jullie weer blij te maken met een dode mus en krijg ik dat verhaal niet afgeschreven. Maar ik dacht ik zet het hier neer zodat ik een soort druk voel om er toch eens voor te gaan zitten.