Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 3.

~ Omarm tegenslagen ~

Maarten Stekelenburg. Wie had gedacht dat ze de oudste keeper van Nederland terug zouden halen naar Ajax? Kjell in ieder geval niet. Hij was een behoorlijk optimistisch persoon dus in eerste instantie had hij alleen maar gedacht aan alle dingen die hij van die ouwe rot kon leren.

Maar toen duidelijk werd dat hij ook dit seizoen niet de eerste keeper zou zijn, en zijn plekje moest afstaan aan diezelfde grijze duif was hij een stuk minder optimistisch. Keepte hij dan werkelijk zo slecht? Soms vroeg hij zich af waarom ze hem überhaupt naar Ajax hadden laten komen als hij toch alle wedstrijden door bracht op de bank. Als speler was dat al een ondankbare plek, maar als keeper helemaal. Het was niet dat je als nog een paar speelminuten kreeg om je kwaliteiten te laten zien.

Als reservekeeper moest je wachten tot een ander fouten maakte en dat voelde kut omdat dat dan weer nadelig was voor het gehele team. Kortom hij zat in een rotsituatie.

Kwaad trapte hij het gaspedaal wat dieper in maar toen hij zich realiseerde dat verderop een flitspaal stond vond hij met diezelfde voet de rem. Niet veel later parkeerde hij de auto voor het Italiaanse restaurant. Toen hij de rij zag staan was hij blij dat hij al online had besteld.

Sinds Jurgen, zijn teamgenoot en voormalig huisgenoot, het hart van Silke had heroverd en zijn been aan de herstellende hand was hadden ze intrek genomen in Jurgen zijn gekochte huis. Dat betekende dat hij het appartement voor zichzelf had en dus ook de keuken. Sindsdien waren afhaalmaaltijden zijn beste vrienden geworden. Niet alleen aan koken had hij een hekel, ook de stilte die nu in dat appartement heerste. Hij miste zijn teamgenoot ondanks dat hij Jurgen en Silke alle geluk van de wereld gunde. Hij hield er gewoon niet van om alleen te wonen. Een echt moederskindje zoals zijn broer hem vroeger noemde.

Aan de balie nam Kjell het tasje met eten over van de medewerker en hield hij zijn pinpas aan de zijkant van het pinapparaat.

Hij had een klote dag achter de rug en wilde niets liever dan met zijn voeten op de tafel naar een dom televisieprogramma kijken terwijl hij deze pasta naar binnen werkte. Maar zijn geweten knaagde aan hem en dus reed hij naar de andere kant van de stad om zijn maaltijd te delen met iemand die daar waarschijnlijk helemaal niet op zat te wachten.

Die meid was zo boos op de hele wereld dat zijn humeur er vast niet beter op werd. Dan waren ze vandaag maar samen boos op de hele wereld, besloot hij. En toch was dat juist het gene wat hem aantrok bij haar. Het liet zien dat vrouwen nog échte emoties kenden in plaats van dat ze precies zeiden wat er van hen werd verwacht.

Hij kwam aan bij het appartement van Aya, drukte op de bel en liet zijn vinger hier een paar tellen op rusten zodat hij zeker wist dat Aya het gehoord moest hebben.

Niet veel later ging de deur open en keken twee bruine kijkers hem nieuwsgierig aan.

'Ben je hier nou alweer?' vroeg ze verrast. Ze droeg nu een gewone spijkerbroek maar nog steeds met die trui die er enorm zacht uit zag. Bijna net zo zacht als haar huid.

'Ik ben er nog steeds' grijnsde Kjell terwijl hij een stap naar voren deed om naar binnen te komen.

Aya schudde haar hoofd. 'Niet waar. Ik ben vanmiddag bij mijn moeder langs gegaan en toen stond je daar niet.'

'Oké betrapt' grinnikte hij. Hij was blij dat ze de deur uit was geweest dat betekende een vooruitgang.

'Wat heb je meegebracht?" vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar het tasje in zijn handen gluurde.

'Pasta' zei hij en liep zonder uitnodiging van haar door naar de keuken.

'Als je zo nodig pasta had willen eten, had je ook wel zonder die tasjes aan kunnen komen. Die afhaal pasta is niet te vreten.'