Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 2.

~Oordeel niet als je niet het hele verhaal kent~

De bel galmde door het appartement heen. Al voor de vierde keer. Aya trok haar kussen over haar hoofd zodat het geluid minder hard zou worden. Ze wilde geen bezoek. Begrepen ze dat nu nog niet? Waarschijnlijk was het Posie. Net als gisteren. Hoe dol ze ook was op haar beste vriendin, vandaag wilde ze in bed blijven liggen samen met Koko. Een knuffelkonijn met enorme oren die ze van Zayd had gekregen op haar vijfde verjaardag. Het beestje had de hele reis naar Nederland overleefd omdat ze hem weigerde los te laten.

'Kom op Aya, doe die deur open. Ik weet dat je thuis bent.' De stem klonk laag en een mannelijk en leek in geen wegen op de stem van Posie.

Toen het schelle geluid van de bel opnieuw klonk wist ze dat ze hier niet onderuit ging komen. Het was duidelijk een volhoudertje.

Zuchtend stapte Aya uit bed. Ze keek naar de grijze trainingsbroek die ze aan had met een fluffy sweatshirt. Ach, het was tenminste iets. Als die persoon voor de deur haar zo nodig moest spreken dan moest hij het hier maar mee doen.

Mokkend liep ze naar de voordeur en trok deze open.

'Ik koop niet aan de deur' mompelde ze terwijl ze naar de persoon keek. Het eerste wat ze zag was een brede borstkast en omdat de persoon voor haar zoveel groter dan zij zelf was moest ze haar hoofd in haar nek leggen om de beste vriend van haar broer te zien.

'Kjell?' vroeg ze verrast.

'Wat doe jij nou hier?'

Kjell zei niets maar hield de plastic zakjes in zijn hand omhoog. 'Heb je al gegeten? Ik heb chinees meegebracht.'

Nee ze had nog niet gegeten. Sinds het nieuws van Zayd had ze geen hap meer door haar keel gekregen. Alleen de rol met chocolade koekjes en de crackertjes had ze helemaal opgegeten. In plaats van dat te zeggen rolden er andere woorden over haar lippen.

'Hoe laat is het?'

Kjell keek op zijn dure horloge. 'Half zeven. En ik heb enorme honger. Dus laten we naar binnen gaan.' Hij was niet één van die personen die trek zei in plaats van honger en dat vond ze eigenlijk wel leuk.

Kjell volgde Aya het appartement in en legde de bakjes chinees op een tafel neer.

'Heb je de hele dag rondgelopen in die kleding.'

Hij zei het niet op een beschuldigende toon zoals Posie of haar moeder zou doen. Kjell had een flauwe grijns op zijn lippen hangen.

Aya haalde haar schouders op. Ze kon moeilijk zeggen dat ze de hele dag in bed had gelegen met nog minder kleren aan en dus zei ze maar achteloos 'Ja'.

'En ga je vandaag nog iets anders aantrekken?'

'Dat was ik niet van plan.'

De grijns om Kjell zijn mond werd alleen maar groter.

'Nou dat gaat dan leuk worden want voor ons toetje moet je dus echt dit huis verlaten.'

Kjell haalde de bakjes uit de zak en opende deze één voor één. Hij rommelde in Aya haar kastjes alsof het zijn eigen huis was en had al snel de borden en het bestek gevonden. Toen hij terugkeerde naar de tafel zat Aya hem aan te staren.

'Waarom doe je dit?' vroeg ze hem. Hoe verfrissend dit nieuwe bezoek ook was. Ze was geen liefdadigheidsorganisatie geworden nu haar broer was overleden. De afgelopen dagen hadden er mensen bij haar over de vloer gelopen waarvan ze wist dat die nooit gekomen waren als ze haar broer niet had verloren. Ze had geen behoefte aan nog zo'n bezoekje.

Dit maal was het zijn beurt om zijn schouders op te halen. 'Jij moet eten. Ik moet eten. Dan kunnen we het net zo goed samen doen.'

'Voorheen moest ik ook altijd alleen eten maar kwam je me nooit vergezellen. Ik zit niet op je medelijden te wachten Kjell.' Ze wilde niet gemeen overkomen maar ze zat echt niet op zijn medelijden te wachten. Ze wilde gewoon een week in bed blijven liggen en dan zou het daarna echt wel weer beter gaan. Tenminste dat hoopte ze.