Hou Je Me Vast

Hoofdstuk 29.

"Zoek de grenzen op en ga er soms ook overheen"

Met Nourdin aan haar zijde liep Aya het café binnen waar ze had afgesproken met het slachtoffer. Bij bar stonden twee zestigers en achterin een hoekje stond een groepje jongens te darten. Ze zag echter niemand die ook maar leek op een slachtoffer van Joost. Voor zover ze daar dan een oordeel over kon geven.

'Niet teleurgesteld zijn Aya. Misschien komt ze nog. We zijn vroeg' sprak Nourdin haar meteen bemoedigend toe.

'Ik weet het' verzuchtte Aya.

Ze baalde er alleen van als er niemand zou komen opdagen. Met z'n tweeën had je een veel sterker verhaal dan in je eentje. Daarbij leek het alsof de directie van het ziekenhuis haar helemaal niet serieus nam. En ze was echt blij dat ze de lessen online kon volgen maar zolang ze nergens een stageplek zou krijgen, kon ze nooit verder met haar studie. Het was veel meer dan alleen die vertraging die ze opgelopen had.

Vertrouwd pakte Nourdin haar hand vast en gaf er een kneepje in. 'Het komt goed zus' beloofde hij haar. 'Als het niet op deze manier is dan vinden we wel een andere manier.'

'Ik weet het' zuchtte Aya opnieuw. Maar zo voelde het niet. Verre van zelfs. Overal om haar heen zei iedereen maar weer dat het wel goed zou komen. Maar zonder die stage zou ze niet verder kunnen met haar studie en zonder haar studie zou ze nooit een baan als arts krijgen. Soms had ze het gevoel alsof ze in een neerwaartse spiraal zat. Daarom dacht ze er liever ook niet te lang over na. Ze dacht liever aan de goede dingen in het leven. Hoe zij en Kjell weer samen waren en hoe sterk Nourdin zich hield.

'Ik ben trots op je' vertelde ze haar jongere broertje.

'Hoezo dat?' vroeg hij haar

'Gewoon hoe je je herpakt hebt nadat casino gedoe en hoe je me hier nu mee helpt. Ik ben blij dat ik jou nog heb.' Ze sloeg haar armen om Nourdin heen om hem te knuffelen.

'Ik ben ook trots op jou Aya.'

Ze maakte zich los uit de knuffel en zag hoe vier meiden zich bij hun tafel verzameld hadden.

'Ben jij Aya?' vroeg het meisje met de blonde haren meteen. Aya haar hart ging sneller kloppen. Was ze dan toch nog gekomen?

'Dat ben ik ja'.

Opluchting verscheen in de ogen van het blonde meisje. 'Gelukkig ik was al bang dat ik voor niets was gekomen. Ik ben Esmee.'

Ze stak haar hand uit die Aya schudde waarna er stoelen bij hun tafel gezet werden en ze vervolgens bij hen aanschoven.

'Sorry dat ik nu pas contact met je op neem maar het heeft me pas heel laat bereikt. Ik dacht altijd dat ik de enige was geweest maar toen ik een half jaartje geleden Dana ontmoette, bleek dat Joost haar ook lastig viel.' Esmee wenkte naar een andere vrouw die inmiddels ook was gaan zitten.

'We dachten dat we er niets meer mee konden omdat het al verjaard is, maar nu we van jouw verhaal hoorden willen we je graag ondersteunen met onze verhalen. Omdat we weten tot waar Joost toe in staat is en om te voorkomen dat dit nog eens gebeurd.'

De meiden wisselden elkaars verhalen met elkaar uit waarbij veel gelijkenissen waren te zien. De manier waarop Joost hun benaderde, de manier waarop de leiding van het ziekenhuis hen niet geloofde. Het leek alsof de geschiedenis zich keer op keer had herhaald. En toch waren daar ook zo veel verschillen. De haarkleuren verschilden van blond tot bruin en zwart. Waar Aya nog niet eens één meter zestig was, was Dana ruim één meter tachtig. Het leek alsof Joost wat dat betreft geen enkele voorkeur had.

Nourdin gaf zijn zus een klopje op haar been. 'Ik ga even daar zitten.' Hij wees naar de bar. Dit was iets wat zijn zus alleen moest doen. Ondertussen zou hij Kjell appen met dat alles goed was gegaan. Zenuwachtig had Kjell hem die ochtend opgebeld of hij toch niet alsnog de training moest afzeggen en moest komen om Aya te ondersteunen. Nourdin had dat aanbod afgewezen en hem beloofd goed op Aya te letten.

Na ruim twee uur kwam Aya naar de bar lopen. De andere meiden hadden zojuist het café al verlaten.

'Ging het goed?' vroeg Nourdin.

Aya knikte haar hoofd. Ze gaan mijn verhaal ondersteunen in de rechtbank. Eén van die meiden heeft nog een video bewaard van dat Joost haar betaste en zij duidelijk nee zei. Dat gaat denk ik wel in mijn voordeel spelen.

'Wanneer is de rechtszaak?'

'Over twee weken, dus dit komt precies op tijd.'

Nourdin sloeg zijn arm om Aya heen. 'Ik denk dat het tijd wordt om die vent van je op te bellen en je zegt dat je nog steeds in leven bent.'

Aya keek op naar haar broertje. 'Is het zo erg?'

'Hij blijft zich gewoon zorgen maken tot dat hij jouw stem heeft gehoord. Ook al heb ik hem al duizend appjes gestuurd dat Joost hier niet is.'

Aya schudde haar hoofd. Die afstand tussen haar en Kjell was niet goed. En hopelijk zou daar snel genoeg verandering in komen. Als alles mee zat dan kon ze over twee weken in Duitsland zijn.

'Zullen we eerst een ijsje halen?' vroeg Aya nadat ze het café uitliepen. Ze snakte zo naar die zoetigheid.

'Het is januari en het is verschrikkelijk koud' ging haar broertje tegen haar in.

Sterker nog als het zo door ging dan zou dit één van die magische winters worden waarbij je op de grachten kon schaatsen. In het oosten van het land waren al enkele schaatsbanen geopend en het duurde niet lang meer voor je op de eerste sloten kon schaatsen.

'Spelbreker' gromde ze waarna ze naar boven keek.

'Maar het zonnetje schijnt wel' ging Aya tegen hem in.

'Dat klopt'. Hij liet zich door Aya mee trekken naar de ijssalon en bestelde daar de ijsjes. Als hij daar die blije lach mee op haar gezicht kon toveren dan wilde hij wel duizend ijsjes met haar eten.

'Ik begin eindelijk te geloven dat alles toch nog goed komt' zei Aya naar haar eerste likje ijs.

'Dat heb ik je toch altijd gezegd.'

'Ja maar jij bent mijn broer. Jij moet altijd de goede dingen zeggen.