Tempting Fate (Charity Series #3)

• Fourty Seven •

Stella

×

We've been on a trip for almost 7 hours. Umaga kami umalis ni Seven at 4 pm na nang makarating kami sa lugar ng Flame Eyes. Kung totoo mang ito talaga ang tunay na lugar ni Haru, hindi na kataka-taka kung ba't ang ilap niyang magpakita noon.

Para kaming nasa probinsya. Maraming nagtataasang puno ang nakapaligid, malawak ang kalsada at kaunti lang ang tao. To be more specific, we're in the middle of the forest-- and this is the headquarters of Flame Eyes, as Seven said.

“Do you see that building?”

Tukoy ni Seven sa nakikita namin ngayong building. More like a palace ang itsura.

“All the secrets will be there. You better prepare yourself,” hinawakan ni Seven ang kamay ko, “I’m going to aim to get as much information as I can from this place. So before we go in, we have to figure out how this building works.”

Binuksan ni Seven ang maliit na laptop na dala niya at may mga pinakita sa 'kin. Sa tingin palang ay halatang wala na 'ko maintindihan.

“I’m going to disrupt the building security system for about 5 minutes and then I’ll try to infiltrate. Look at this. The green part here is the view parameters of the security cameras. The parts in red are alarm devices. As soon as the security system is down, we’ll enter through the blue route here. Our first goal is to go to that circled part over there.”

“I found the most data transfers were coming from that location. I don’t know what the inside is like but it’s probably going to be the information room,” dagdag pa niya.

“Paano kapag nahuli tayo agad ni Haru? Magaling din ‘yun pagdating sa gan‘yan,” pag-aalala ko.

Sinara niya ang laptop at kinabit sa tenga niya ang one piece earphone bluetooth, binigay naman niya sa 'kin ang isa.

“If that happens, I’ll pray to God to make everything work. Don’t ever leave my side, alright?”

One of the goals here is to take Haru but he seems unsure. Base sa huli nilang pagkikita, halatang matigas si Haru sa kan'ya. Well, gano’n naman talaga 'yun pero pakiramdam ko magiging mahirap ngang isama siya.

“Akong bahala sa ‘yo, Seven,” I assured.

Kahit anong mangyari, hindi ko hahayaang saktan ni Haru si Seven... kung si Zen nga nagawa niyang barilin, si Seven pa kaya kung sa'n galit na galit siya?

Maliit siyang ngumiti, “Don’t try to kill my brother. Don’t worry he won’t hurt me.”

He said as if he see through my mind.

“Patulugin na lang natin para mabitbit natin pauwi? Okay ba ‘yun?” saad ko.

Natawa naman siya't nagsimula nang bumaba ng sasakyan, “Silly. Don’t be ridicuous and let’s go. I really hope there’s no one we’ll encounter. Natatakot ako sa ‘yo, e.”

Ngumisi na lang ako at sumunod na sa kan'ya. As long as they don't hurt or do any stupid stunt to Seven, we're okay.

Dahan-dahan at tahimik kami pumasok sa loob. Kada sampung hakbang nga yata, humihinto kami para kalikutin ni Seven ang maliit na laptop na dala niya. Siguro sinisigurado niya na tama ang lugar na dadaanan namin.

And I must say na napaka laki nga talaga ng gusali. Sabi ko nga para siyang palasyo, siguro mga kalahati no'n ang laki nito. Hindi rin gano'n ka-liwanag, may mga ilaw lang na nakasabit sa gilid, pula ang carpet ng sahig, malamig at naggagandahan din ang mga malalaking vase na display bawat kanto ng lugar. 'Yun nga lang medyo creepy, kung may takong ang sapatos mo pakiramdam ko tutunog pa rin 'yun sa carpet sa sobrang tahimik.