Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
B Ö L Ü M : DUDAKTAN RUHA
Göz kapaklarımı aralayacak gücüm yoktu. Sanki üzerine ağırlık bırakılmış gibiydi. Kirpiklerimi kırpıştırdım ve gözlerimi araladım. Bakışlarım ilk beyaz tavanla buluştu. Son yirmi dört saatte yaşananlar film şeridi gibi kadrajımdan geçti. Parmaklarım dudaklarıma ilişti. Kafamı yavaşça ona doğru çevirdiğimde büyük bir boşluklar karşılaştım. Rahatça nefes aldım. Dün gece uyku ile uyanıklık arasındaki gidiş gelirken, kurduğu cümle aklıma geldi.
Benimki çoktan karıştı.
Bende onun kafasını karıştırıyordum demek. Yutkunarak ağzımdaki kekremsi tadı geçirmeye çalıştım. Ayaklandığımda boş olan odada banyoya ilerledim. Musluğu açtım ve avucuma doldurduğum soğuk suyu yüzüme çarptım. İçimi ürperti sardı. Boğazımda çok ince bir ağrı vardı. Büyük ihtimalle hasta olacaktım. Zaten o soğukta suya girilirse hasta olmak kaçınılmazdı. Kabaran saçlarımı ıslatarak tepemde sıkıca bağladım. Şimdi daha iyi görünüyordum.
Odaya girmemle kapıya vurulması bir oldu. Reha gelmiş olmalıydı. Koşar adımlarla kapıyı açtığımda karşıma dün kıyafetleri veren adam çıktı. "Günaydın efendim. Reha Bey sizi restoran kısmında bekliyor." Dedi gülümseyerek. Kafamı sallayarak onayladım. Adam gittiğinde bende peşinden çıktım. Zaten odada bana ait bir şey yoktu. Aklıma gelen şeyle beraber küfür savurdum. Hemen birkaç adım ilerimde yürüyen çalışana yetişmek için koştum.
"Pardon." Adımları duraksadığında bana döndü. "Telefonunuzu kullanabilir miyim?" Diye konuştum kibar olmaya çalışarak. Ceketinin iç cebinden çıkardığı telefonu uzattı.
"Buyurun." Rahatça konuşabilmem için yanımdan uzaklaşmıştı. Kilit ekranı olmayan telefonu açıp numaralara girdim ve aklımda olan numarayı tuşladım. Geçen birkaç saniyenin ardından teyzemin sesi doldurdu kulaklarımı.
"Günaydın teyze." Diye mırıldandım sakince. "
"Günaydın kuzum, dün Arya haber verdi onlarda kaldığını. Keşke sen arayıp söyleseydin." Dedi tavırlı sesiyle. Rahat bir nefes aldım. Yine kurtarmıştı paçamı. Yanağıma düşen saç tutamı rahatsız edince kulağımın arkasına iliştirdim.
"Özür dilerim teyze. Benim arayıp söylemem gerekirdi. Çok geç gelmem eve." Ardından onu yumuşatmak için devam ettim. "Seni seviyorum." İç çekti. Şu an dudaklarını birbirine bastırmış, gülümsemesini engellemeye çalışıyordur.
"Bende seni seviyorum güzelim. Evde görüşürüz." Telefonu kapadığımda beni bekleyen adama doğru ilerledim ve telefonu uzattım.
"Çok teşekkür ederim." Olumlu anlamda kafasını salladı. Asansörlerin olduğu bölüme geldiğimizde birkaç kişiyle beraber yukarıya çıkmasını bekledik. Asansör geldiğinde önden ilerleyerek bindim. Yemek katında durduğunda indim ve ilerledim. Gözlerim onu aradı. Hemen en arkadaki cam masada oturuyordu. Sakin adımlarla ona doğru yürüdüm.
