Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
B Ö L Ü M : DEJAVU
"Hiç bir zaman, istediğin şeyi almaktan vazgeçme güzel kızım." Eli şefkatle saçlarımın arasında gezinirken, konuşmaya devam etti. "Çünkü sonrasında her 'keşken' derdin olur." Çocuksu bir sevinçle kollarımı babamın boynuna doladım.
"Hep yanımda olacaksın değil mi?" Koyu yeşil gözlerinde ışıltı belirdi. Dudaklarını saçlarıma bastırıp öptü. "Son nefesime kadar yanında olacağım canımın içi."
*
"Lavinya, geç kalacaksın." Teyzemin sesi kapının ardından kulaklarıma ulaştığında, kirpiklerimi kırpıştırıp gözlerimi araladım. "Gerçi, o okulda böyle şeyler dert değil." Diye cümlesinin devamını getirdi. Topuklularının parkede çıkardığı ses, kapıdan uzaklaştığında aşağı indiğini anladım.
Dudaklarımın arasından derin bir nefes alıp doğruldum ve ayaklarımı yataktan aşağı sarkıttım. Gözlerim, konsolun üzerindeki çerçeveye takıldı. Özlemle gezindi fotoğraf karesinde. Dizlerinin üzerine çökmüş ruhum korkusuzca kollarını iki yana açmış, her saniye gelecek darbeleri bekliyordu.
Ölüm.
Telafuz edilmesi bile boğazıma sıkı bir düğüm atan bu kelime, canımdan çok sevdiğim iki insanı koparmıştı benden. İçimde her saniye büyüyüp, ruhumu parmaklarının arasına alan koca bir yangın vardı. Kirpiklerimi her kapadığımda kadrajımda geçmişin silik kesitleri beliriyor, gerçekler acı içinde kulaklarıma fısıldıyordu. Hayat en ağır tekmesini benliğime geçirmiş, attığı sesli kahkahalarla ayağa kalkmamı bekliyordu.
Ölüm gidene miydi?
Yoksa geride bıraktıklarına mıydı?
Bir insanın ruhu kaç kere ölürdü?
Aldığım derin nefesler bile içimi canlı tutmaya yetmiyordu. Bilinmezlikler yakamdan tutmuş, yüzüme hırsla fısıldıyordu. Cevapsız bırakılmaya zorlanmış sorular elindeki kalemle görebileceğim her yere soru işaretleri bırakıyordu.
Daldığım düşüncelerden sıyrılıp ayaklandım ve odamda bulunan banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkadığımda, terden enseme yapışan saçlarımı tepeden bağladım. Bakışlarım aynadaki görüntüme ilişti. Görmekten memnun olmadığım solgun yüzümle karşı karşıya geldim. Ruhumun yansımasını göz önüne seren yüzüm, ifadesiz olmanında ötesindeydi. Belime kadar uzanan kızıl saçlarım, anneminkilere çekmiş, düz bir şekilde salınmıştı.
