Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
B Ö L Ü M : GELECEĞE ADIM
Aşk denilen duygu ne garipti. Aynı anda birçok duyguyu yaşatabiliyordu. Güldürdüğü kadar ağlatıyordu. Mutlu ettiği kadar üzüyordu. Güçlü kıldığı kadar yıpratıyordu. Kafanızın içindeki karmaşaya her defasında yenisi ekleniyordu. Yabancısı olduğunuz duygular, tohumlarını birer birer ruhunuza atıyordu. Bundan birkaç ay öncesine kadar, aşk denilen duygu bana da yabancıydı. Kitaplarda, filmlerde gördüğüm kadarıydı benim için.
Ta ki, Reha kalbimin en güzel yerine ev sahipliği yapana kadar.
Biz intikamın bir araya getirdiği yeminlerdik.
Başlarda benim için tehlikeli ve yasak biriydi. Onun babası ve benim babamın geçmişte yaptığı bazı hatalardan dolayı ona nefret besleyeceğimi düşünmüştüm. Biz masumduk. Büyüklerin işlediği günaha şahit olan, iki masum çocuktuk. Zaman geçtikçe, Reha'nın yanımda olması güven vermeye başlamıştı. Onun arkamda olduğunu bilmek içimdeki küçük kızı şefkatle kollarının arasına alıyordu.
O benim gözümde her şeydi.
Ama ben onun gözünde neydim?
Onun için yabancısı olduğu duygular mıydım?
Yoksa hala ölümüne beklediği intikam mı?
Daldığım derin düşüncelerden sıyrıldım ve makyaj masasının üzerindeki tarağı alarak, ıslak saçlarımı taradım. Gözlerim aynadaki yansımama ilişmişti. Babamdan almış olduğunu düşündüğüm gözlerim, yorgun bakıyordu.
Öz olmayan babamdan.
Dile getirdiğim gerçekle ruhum sarsıldı. Aklım almıyordu. Kendimi bildiğimden beri örnek aldığım, onun gibi olmaya çabaladığım tek insandı. Ben babasına aşık bir kızdım.
Attığı içten kahkahaları anımsadım. Ne de güzel gülüyordu. Şimşekten korktuğum zaman beni şefkatle sarmalardı. Saçlarımı özenle sever, öpücüklerini eksik etmezdi. Titrek bir nefes döküldü dudaklarımdan. Her ne olursa olsun, öz babamdı. Gerçekler, düşündüklerimi ve ona olan sevgimi değiştirmezdi.
Peki gerçek babam kimdi?
Nasıl biriydi?
Benim varlığımdan haberi var mıydı?
İçinde sıkışıp kalmak istemiyordum.
Bilinmezlikleri zihnimin en kuytu köşelerine sakladım. Kenara bıraktığım kahve kupasını elime alarak balkona çıktım. Gözlerimi gecenin karanlığına renk bulaştıran ayı izledi. Reha'nın dediklerinden sonra aramızda derin bir sessizlik oluşmuştu. Ben bana dediklerini kafamda düşünerek, o ise çetesiyle muhabbet ederek geçirmişti vaktini. Daha sonrasında tek kelime etmeden beni eve bırakmıştı. Onunla beraber geçirdiğim bir güzel anı daha geride bırakmıştım.
