Her şeyden kaçıyordu oysa ki,
Aklında dönüp duran kirli anılardan, cevabını bulamadığı sorulardan ve geçmişinden. İçindeki fırtınada savrulup duruyordu, yaprak gibi.
O bir çiçek kadar güzel, ölüm kadar tehlikeliydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM: SEVDA
Bir an üzüntüden ağlayıp, bir an mutluluktan ağlar mıydı insan? Ben ağlamıştım. Reha alnını alnıma yasladığında yüzümü tutmaya devam ediyordu. Dudaklarıma vuran sıcak nefesi içimi okşuyordu. "Ben ne olduğunu ilk defa anlayamadım." Reha konuşmaya başladığında doğruldu ve gözlerimin içine baktı. Ruhum varlığıyla beraber yanıyordu resmen. Normalde soğuk esen rüzgar bile, tenime değdiğinde buhar oluyordu.
"Gülümsemelerin, önce soğumuş içimi güneş gibi ısıttı. Daha sonra kokun, bana nefes almayı öğretti. Sesin, beni tüm kalabalıktan soyutladı. Ellerin, onlar ise yıllardır toprağın altında gömülü olan Reha'yı oradan çıkardı." Parmaklarını göz kapaklarımın üzerinden çektiğinde dolu olan gözlerimle ona baktım. "Şefkatin, beni senin çocuğun yaptı." Dedi tükenmiş bir sesle.
Avucumu yanağına yasladığımda sevgiyle iç geçirdim. "Çok direndim. Seni karanlığımda kaybetmemek için. Ama olmadı. Sana dayanamadım. Yakınımdayken sana dokunamadan, kokunu rahatça içime alamadan yapamadım. Şimdi gene seni karanlığıma alıyorum ama sensiz de yapamıyorum." Tek yaptığım şey kendi dudaklarımı, onun dudaklarına örtmek oldu. Sevgimi dudaklarıma aktardım ve şefkatle öptüm onu. Daha sonra geri çekildim ve aylardır yüzümde peydah olan huzurla ona baktım.
"Seni seviyorum." Diye söyledim tüm kalbimle.
Gülümsedi.
Parmak uçlarıma yükselip gülüşünden öptüm. İşte bu her şeye bedeldi.
"Seni sevmeyi seviyorum." ona içten gülümsememi verdim ve boynuna sıkıca sarıldım. Dakikalarca öyle sarılmış halde kaldık. Geri çekildim.
"O kadar mutluyum ki, bana bu mutluluğu yeniden verdiğin için sana teşekkür ederim." Dudaklarını şakaklarıma bastırdı.
Uzunca öptü. Öpüşüyle birlikte içim titredi. "Sen bana beni geri vermişsin. Ben sana mutluluğu vermiş olsam ne olur ki?" kıkırdadım. Bir anda ciddileşti.
"Hadi gidelim. Hasta olacaksın sonra." Huzurla iç çektim ve yanağından öperek, koşar adımlarla kapıyı açtım ve koltuğa oturdum. Elimi neredeyse ağzımda atan kalbimin üzerine yasladım.
Sonunda oluyordu.
Mutluydum.
Sevgim karşılık bulmuştu.
Her şeyden önemlisi ben sevdiğim adama tekrardan can vermiştim.
Reha arabaya indiğinde ilk kemerini taktı. Bu hareketine gülümsedim ve bende kendi kemerimi taktım. Motoru çalıştırıp ısıtıcıları açtı. Daha sonra eğilip saçlarımdan öptü. Ona gülümsedim. Hareleri hayranlıkla gülüşümde kaldığında iç çekti.
